OO1

Kleine sneeuwvlokjes dansten door de lucht en bereikten uiteindelijk de grond. Langzaam werd het straatbeeld bedolven onder het witte tapijt. Binnen was het gezellig warm, maar toch had de lange man met donkerbruine haren en kastanjebruine ogen ijskoude handen. Dat had hij nu eenmaal altijd als hij zenuwachtig was. Liam deed voorzichtig het gordijn een beetje opzij waardoor hij kon zien hoeveel mensen er in de zaal zaten. Zoals gewoonlijk zouden er stoelen te kort zijn. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, want hij wist dat dit gevoel slechts tijdelijk was. Alles zou vanzelf gaan als hij eenmaal zijn boek in zijn handen had en de menigte kon toespreken. Zijn achtste boek was het al en weldra zouden de eerste exemplaren verkocht en gesigneerd worden in de boekenwinkel waar hij zelf ooit zijn eerste boeken kocht. Zijn passie was zijn beroep geworden. Hij had het niet beter kunnen treffen. In zijn gedachten sloot hij de offers uit die hij ervoor had moeten maken. Achteruitkijken kon pijn doen.

Anderhalf uur later bevond Liam zich nog steeds in de boekenwinkel. Alles was vlekkeloos verlopen, de voorstelling, de pers, journalisten en de fans. Het applaus was natuurlijk ook aanwezig geweest. Voor hem op het tafeltje verscheen alweer een nieuw exemplaar van ‘De lust en de liefde’, want zo heette het nieuwste boek. Zoals hij al tientallen keren gedaan had, opende hij het boek en maakte hij aanstalten een haastige krabbel neer te pennen. Zijn geest begon moe te worden en hij had nood aan cafeïne. Dan moesten sommigen zich helaas maar tevreden stellen met een norse blik en een paar lijntjes waarin amper zijn voornaam te herkennen was. Gemakzucht, dat had het succes ook met zich meegebracht. Toch bleven mensen hem en zijn verhalen op een voetstuk plaatsen. Zijn arrogantie namen velen er met plezier bij, aangezien het hem op onverklaarbare wijze aantrekkelijk maakte. Liam speelde deze karaktertrek soms ook met opzet uit, want vrouwen vielen ervoor. Hij beleefde wat avontuurtjes, maar kende grenzen. Of beter gezegd, diepgewortelde emotionele blokkades die het onmogelijk maakten bepaalde gebeurtenissen uit het verleden voorgoed af te sluiten. Soms leek zijn leven wel een boek dat op de meest onvoorziene momenten opensloeg op die ene pagina van dat ene onafgemaakte hoofdstuk, wachtend totdat de woorden zouden komen die hem in staat zouden stellen het voor eens en voor altijd af te schrijven en te verwerken. Alleen scheen hij het niet te kunnen en bleven de demonen hem vergezellen ’s nachts als hij alleen was.
Aan de andere kant wilde hij ook niet verzeilen aan het standaardbeeld van schrijvers die pas een paar deftige woorden konden schrijven als ze wat alcohol op hadden of elke nacht in bed belandden met een knappe vrouw waarvan ze op voorhand wisten dat ze slechts enkele uurtjes met elkaar zouden hebben. Dat tikkeltje eergevoel was hem nog niet vergaan.