Failed 08

Skye friemelde wat aan haar jurk. Zenuwachtig keek ze toe hoe Celine Launce vanalles aan het vertellen was. Launce luisterde en knikte af en toe. Wat zouden die tips zijn? Ze zag hem glimlachen, en ze merkte dat daardoor ook een glimlach op haar gezicht verscheen. Op de ene of andere manier inspireerde hij haar. Skye hield van gedichten schrijven, maar ze was er nooit in geslaagd om een prachtig liefdesgedicht te schrijven, tot de dag dat ze, elke keer als ze naar hem keek, haar hart een slag leek over te slaan. De woorden gloeiden in haar vingers, klaar om op papier te worden gezet. Haar gedichten gingen vaak over de oceaan of stromende rivieren, de helder blauwe kleur van zijn ogen. Ze hadden een kleine twinkeling in zich. Alsof je in de sterren kon kijken. Ze bleef naar hem kijken, ze vergat dat Celine er was, of dat ze in het park waren, enkel hij was wat ze zag. De aarde leek te trillen. Pas toen ze zijn geschokken gezicht zag, wist ze dat de aarde écht trilde. Ze kwam tot heden, mensen klampten zich vast aan alles wat ze konden vinden, bomen werden uit de grond gerukt. Skye viel op de grond. Launce zag haar vallen en als een speer rende hij het gras over. 'Skye!' Hij deed zijn best om over het lawaai heen te schreeuwen. Hij knielde naast haar neer en nam haar hand. Zijn ogen waren glazig, angstig. Ze nam zijn armen stevig beet. De aarde leek steeds harder te trillen, mensen begonnen te gillen. Celine lag op de grond met haar handen over haar oren, haar rode haar lag geheel in de war en tranen rolden over haar wangen. De grond onder Skye zakte naar beneden, scheuren splitsten delen van de grond. Dit had een perfecte dag moeten worden, maar dit was heel anders dan perfectie, hier had niemand op gerekend. Stenen gierde door de lucht, een kleine steen raakte Skye's slaap, en ze verloor haar bewustzijn.

Skye knipperde met haar ogen. Ze keek omhoog, bomen omhulden haar. Ze voelde iemand naast haar komen zitten. 'Skye?' Vroeg een bezorgde stem. Ze draaide haar hoofd en keek in twee filmsterblauwe ogen. Launce kneep in haar hand. 'Waar zijn we?' Vroeg ze. Launce keek haar zacht aan. 'Thuis,' zei hij.