OO1 - 16 April

Er was een kleine trilling in de lucht, alsof May het geluid kon voelen voordat het haar oren had bereikt. Het gevoel dat haar zintuigen opnamen zorgden voor een rust, die May overviel en in bezit nam. En voor een kort moment, was ze alles om zich heen vergeten, behalve die stem.
De stem was zo zuiver met een rauw en gevoelig randje, dat haar bloed sneller liet stromen. Het was alsof er een klein vonkje van magie in de lucht zat.
Toen het gezang wegebde, probeerde May zich te herpakken en haalde weer adem. Ze had niet eens doorgehad dat ze haar adem had ingehouden.
‘Oh sorry,’hoorde ze plotseling diezelfde, ruwe, maar kalme stem zeggen. Nu sprekend, in plaats van zingend. ‘Ik dacht dat ik hier alleen was. Ik hoop dat ik jouw rust niet verstoort heb.’
May schudde haar hoofd, aanvoelende dat hij tegen haar sprak. ‘Het geeft niet. Je kunt goed zingen, dus het was geen ramp om het aan te moeten horen,’glimlachte ze.
‘Dank je,’lachte de stem. ‘Ik kwam hier juist naar dit meertje voor de rust, ik neem aan jij ook, dus ik hoop dat ik jouw rust niet..’
‘Nee,’onderbrak May hem. ‘Dat heb je niet.’ Ze wilde hem niet onderbreken. Ze wilde juist dat hij bleef praten en zou vertellen, zodat ze uren naar zijn prachtige stem kon luisteren. Ze hoorde dat hij een accent had en vroeg zich af waar hij vandaan kwam. Vast uit Bradford, de grootste plaats in de nabije omgeving.
‘Dus,’de stem zweeg even. May schatte hem in als een jongen, misschien in het einde van de tienerjaren of begin twintig. Hij klonk levendig, maar had eveneens iets in zijn stem dat ze niet kon peilen. Alsof hij genoeg had meegemaakt, genoeg had geleerd, om met een andere toon te spreken.
‘Kom je hier vaker?’ Zodra hij het had gevraagd lachte hij hardop. ‘Ik bedoel het niet zo fout als het overkomt, ik bedoel gewoon of je hier ook graag komt voor.. weet ik het.’
May glimlachte vertederd. ‘Ik begrijp het. Ik weet hoe je woorden op moet vatten. Maar ja, ik kom hier graag. Als ik even alleen wil zijn en de geluiden wil uitschakelen, dan kom ik hier. Het is hier ook vol van geluiden, maar hier is het minder vermoeiend. Eerder ontspannend.’
May voelde de blik van de jongen op haar gezicht. Ze probeerde een sierlijke glimlach om haar mond te houden, maar ze wist dat ze vroeg of laat door zichzelf verraden zou worden.
‘Wat is je naam?’vroeg ze hem toen.
‘Eh, Zayn. Misschien ken je me van tv.’ De jongen suggereerde meer, maar May schudde haar hoofd.
‘Ik kijk geen televisie. Maar, leuk je te ontmoeten Zayn.’ Ze stak haar hand uit, in de richting van de jongen. ‘Mijn naam is May.’