28. || Rainbows ||

"Yoh Chill Niall, ik vertel gewoon de waarheid!" riep Justin en zette een stap achteruit. Ik zette kwaad een stap vooruit. "Je krijgt tien seconden voorsprong..." mompelde ik voor ik langzaam begon af te tellen. "1...." Justin wist niet hoe snel hij weg moest zijn en rende de deur van onze kamer uit. Na nog vier seconden wachten zette ik de achtervolging in. Ik sprintte de deur uit en keek even snel om me heen. Als ik Justin was, welke kant zou ik dan op gaan? vroeg ik mezelf af. Ik besloot dat Justin rechts zou gaan, want daar aan het eind was een speelhal. Ik rende de speelhal in en het verbaasde me dat het er leeg was. Alle spel-atractie's stonden er wel, maar er was gewoon niemand. Niemand, behalve Justin. Ik wist gewoon dat hij hier was. Ik had eigenlijk nog geen idee hoe ik hem zou gaan vermoorden, maar dat bedacht ik me op het moment zelf vast wel. "Justin, waar zit je?" vroeg ik met een zoet stemmetje en sloop tussen de apparaten door. Ik keek goed om me heen. Het was hier donker, op de lichtjes van de spellen na. "Júúúúúśtin?" kirde ik en wierp een blik onder de apparaten door. Hebbes. Twee paar All Stars stonden aan de andere kant van het Pak-man apparaat. Ik kroop stilletjes om het ding heen en besloop Justin van achteren. "GOT YA!" riep ik hard in zijn oor toen ik bovenop hem sprong. Hij kreunde pijnlijk en ik hoorde zijn rug; waar ik met mijn volle gewicht op zat, kraken. "Volgens mij heb ik iets gebroken..." kreunde Justin onder me. Geschrokken ging ik van hem af. Of ik hem echt had durven vermoorden? Nooit. Ik zei laatst al; als ik nog iemand zou vermoorden, is dat mezelf. Dan kan ik me namelijk niet schuldig voelen. "Gaat het?" vroeg ik bezorgd. Als hij dacht dat ik hem nu vergeven had voor wat hij heeft gezegd, had hij het mis.
"Super!" zei Justin in een onverwachte actie en sprong op. Het duurde even voor mijn hersenen het snapten. Hij heeft me voor de gek gehouden.
Ik ging weer achter hem aan en stopte niet voor ik hem had ingehaald. Ik greep hem met mijn handen vast en hield hem in de houdgreep. "Au au nu doet het echt zeer! please laat me los!" smeekte Justin.
"Beloof je me dat je dan niet weg loopt?"
"Als jij belooft me niet te vermoorden, ja dan wel ja!" Dat leek me een ja, dus liet ik hem los. Hij stond op en haalde een hand door zijn haar. Zijn haar zat nu echt voor geen meter, maar dat stond wel schattig.