Underwear 9

Samen in de kou lopen we over de straat heen en schijnt de lantaarnpaal zachtjes. Het was toch niet zo’n goed idee geweest om een kort rokje aan te trekken. Harry trekt mij dichter tegen zich aan en zachtjes slaat hij zijn arm om mijn middel.
‘Het is koud deze ochtend.’ Instemmend knik ik met mijn hoofd, maar ik ben het gewend. Elke dag moest ik in de kou leven en mijzelf sterk houden. Alsof het niets was leek het net.
We komen aan in een parkje en Harry begeleid mij naar een bankje toe die langs een vijvertje staat. Zachtjes kraakt hij als we alle twee plaats nemen en hoor ik hoe Harry zucht. Verslagen staar ik hem aan en ik zie hoe zijn ogen vochtig worden, meteen worden ze ook donkerder. Bruut knippert hij en zijn ze weer gewoon normaal helder groen, zoals ze altijd zijn.
‘Ik ga altijd naar het park toe als ik tijd voor mezelf nodig heb,’ fluistert hij zachtjes in mijn oor en zijn stem hese stem dringt mijn oorschep binnen.
Er is nog helemaal niemand in het park, als je de eenden die vrolijk rondzwemmen niet meetelt. Tegenover het park is een speeltuintje en er staat een versleten schommel. Ik glimlach zwakjes en sta werp mijn blik weer op Harry die mijn vreugde om de schommel duidelijk gemerkt heeft.
Enthousiast staat hij op en trekt hij mij zo mee naar het verlaten speeltuintje met de schommel. ‘Zit,’ beveelt hij mij en hij wijst naar de schommel. Met een tevreden gevoel ga ik op de schommel zitten en staat Harry achter de schommel. ‘Sluit je ogen,’ fluistert hij kalm in mijn oor.
Zoals hij vroeg sluit ik mijn ogen en voel ik hoe de schommel in beweging komt. Mijn voeten zijn van de grond af en bungelend bewegen ze heen en weer. Doordat ik heen en weer geschommeld word vliegen mijn haren naar achter toe en de wind kaats tegen mijn gezicht aan.
Ik stop langzaam en Harry slaat zijn armen rond mijn middel. ‘Sluit je ogen nogmaals en roep dit keer hard en duidelijk: Ik ben zo vrij als een vogel!’
Mijn wenkbrauwen frons ik en draai mijn hoofd om. Onze gezichten zijn een paar millimeter van elkaar verwijdert en ik voel zijn adem op mijn gezicht slaan. Het bezorgd mijn rillingen en snel ga ik weer goed op de schommel zitten. Harry kucht moeilijk en ik sluit mijn ogen.
Ik haal diep adem en blaas de lucht daarna weer uit. Mijn mond open, maar al snel sluit ik hem weer. Kauwend op mijn lip open ik mijn ogen en zie ik hoe ik steeds hoger de lucht in ga.
‘Ik ben zo vrij als een vogel!’ Hoor ik Harry hard schreeuwen en verbaasd door zijn spontane actie grinnik ik en spoken zijn woorden nog steeds in mijn hoofd. ‘Nu jij!’
Genietend sluit ik mijn ogen weer en komt er een klein glimlachje op mijn gezicht te staan. ‘Ik ben zo vrij als een vogel!’ gil ik zo luid dat ik snak naar adem. Opeens staat Harry voor mij en niet meer achter mij en beweegt de schommel vanzelf. ‘Harder!’ roept hij mij toe.
‘Ik ben zo vrij als een vogel!’ Geamuseerd kijkt hij mij aan en als de schommel zachter gaat spring ik ervan af. Ik struikel naar voren toe en val zo in de armen van Harry die mij stevig vasthouden. ‘Iets te vrij zie ik?’ Mijn wangen worden rood en krabbel moeilijk overeind.
Met een hand hou ik zijn arm nog steeds stevig vast en voel ik hoe zijn armhaartjes rechtovereind gaan staan. ‘Voelt het al beter aan?’ vraagt hij en ik knik. Inmiddels is de schommel gestopt met bewegen en hangt hij nu stil. ‘Mooi, zijn we al een stapje verder.’
Door een windvlaag vliegen al zijn krullen omhoog en belanden ze in een grote puinhoop. Met een brede glimlach kijk ik hem aan en heb ik het gevoel alsof ik de hele wereld aankan, door één glimlach op te zetten. Harry heeft het door en kijkt mij met grote ogen aan.
‘Je kan het wel!’ roept hij luid en trekt mij in een warme omhelzing. Met zijn handen wrijft hij over mijn rug heen en als hij mij loslaat staan zijn ogen nu nieuwsgierig. ‘Vertel, waarom die brede glimlach die ik eindelijk gezien heb!?’ Inmiddels is mijn glimlach al wat verzwakt en wijs ik uitbundig naar zijn mooie krullen die nog steeds warrig door elkaar zitten.
Hij begrijpt het te snappen en gaat wild met zijn handen door zijn haren, proberend het op de goede plek te krijgen. ‘Zit het al wat beter?’ vraagt hij als hij zijn handen diep in zijn broekzakken gestopt heeft. Ik schud mijn hoofd en hij zucht om daarna mijn armen uit te steken en met mijn handen teder door zijn krullen te gaan.
Ze voelen zacht aan en met mijn wijsvinger volg ik een krul en plaats ik hem zo op een perfecte plek. Ik kijk voor een seconde naar Harry en zie hoe hij zijn ogen naar boven gericht heeft kijkend wat ik allemaal doe. ‘Zo zit het al beter,’ mompel ik en mijn handen glijden uit zijn haren.
Hij werpt mij een dankbare glimlach toe en ik zie hoe hij zijn handen uit zijn broekzakken haalt. Zijn lange vingers hebben mijn aandacht getrokken en gefascineerd staar ik erna. ‘Zijn ze bijzonder?’ Geschrokken kijk ik omhoog en laat ik zijn vingers los.
‘Heel bijzonder, net zo bijzonder als je ogen.’ Ik sla mijn hand voor mijn mond en sluit mijn ogen, heb ik dat net echt gezegd. Harry lijkt het niet erg te vinden want zijn warme gelach laten mijn ogen weer openen. ‘Een complimentje deed wonderen met mij, de tweede liet mij smelten,’ smiespelt hij zachtjes en ik voel hoe mijn benen zwak beginnen te trillen. ‘Laten we terug lopen, de familie Tomlinson is gearriveerd,’ zegt hij als hij een blik op zijn horloge geworpen heeft, waarop ik zachtjes knik.