Opdracht 2.

'Davey! Kom hier!' Sloffend kwam ik naar beneden om naar mij vader te gaan.
Mijn vader is de man waar iedereen tegenop kijkt, hij is tenslotte de baas van een grote productieketen. Van iemand zo groots en bijzonder wordt natuurlijk van zijn dochter verwacht dat zij net zo lief en gemanierd zal zijn, een perfecte mini versie van hem.


Dát, ben ik dus totaal niet. Ik wordt gezegd een rebel te zijn, het zwarte schaap in de familie. 'Wat is er aan de hand pa?' vraag ik onschuldig. 'Wat is een aan de hand? Wat is er aan de hand!' gilt mijn vader al zwaaiende met een papier in zijn handen. 'Hier staat dat je van je school bent gestuurd vanwege ongewenst gedrag! Hoe is hemels naam doe je dat nou weer!' Nog onschuldiger kijk ik hem aan ' Ik was het niet een met de methode van de leraar en heb dat duidelijk gemaakt.'

Ik zie de blik van mijn vader van kwaad tot erger gaan. 'En hoe heb je dat gedaan?' 'Ik heb hem erop gewezen, mijn manier uitgelegd, commentaar gekregen en heb de klas verlaten' Ik weet dat wat ik ook zeg, niets het meer goed kan maken. 'Zal ik het je dan nog eens uitleggen?' zegt mijn vader sissend. Ik weet nu wat er komt en ik hoop maar dat het niet te erg wordt.

Mijn vader staat woest op en sleep mij aan mijn nek naar de badkamer, hij laat het bad vollopen en houdt mij nog steviger in de houdgreep. Het bad is vol en ik ben bang, doodsbang. Al tegenstribbelend duwt mijn vader mijn hoofd onderwater één keer, twee keer, drie keer, vier keer. Na de vierde keer ben ik gestopt met tellen en tegenstribbelen, het haalt toch niets uit. Eindelijk laat mijn vader mij los en stormt hij de kamer uit. Langzaam zak ik langs het bad naar beneden, ik probeer mijn adem rustig te houden. Ik sta al trillend op, laat het bad leeglopen en droog me af.

Dit is een van de dingen die mij gebeurt als ik niet ben zoals mijn vader mij zou willen, soms zou ik willen dat mijn moeder en nog was. Mijn moeder was de liefste vrouw in de wereld, ze was het complete tegenbeeld van mijn vader. Helaas is ze er niet meer, ze heeft ons verlaten zegt mijn vader.

Ik loop naar de keuken en begin maar met koken, ik weet niet waarom ik dit nog doe, misschien omdat ik bang ben om weg te gaan.

'pa! Het eten is klaar!' Ik krijg geen reactie, hij is vast weer aan het werk. Langzaam begin ik maar met mijn spaghetti te eten. Nog steeds is er geen geluid te bekennen van mijn vader, ik kan beter maar even kijken waar hij is. Rustig loop ik naar zijn kamer toe, tot mijn grote schrik ligt mijn vader op de grond naast zijn bureau. Snel ren ik naar hem toe, wat moet ik doen, moet ik wel wat doen. Ik duw alle gedacht uit mijn hoofd en bel een ambulance. Nog geen tien minuten later wordt mijn vader de ambulance in getild, snel stap ik in.

De dokter zegt dat mijn vader een hartaanval heeft gehad, waarschijnlijk heeft hij zich te druk gemaakt. Ja, met mij onder water te drukken, denk ik zuur. Mij gedachte worden weer onderbroken, de dokter is terug. 'Als het goed is mag je vader morgen weer terug.' Blij kijk ik hem aan, maar van binnen voel ik mijn maag in de knoop gaan.

We zijn nu al een maand thuis. Mijn vader is opvallend rustig en als er iets gebeurd word ik gewoon genegeerd. Zal mij pa eindelijk gewoon zijn, de vader die ik altijd al had willen hebben? Ik juich nog niet te vroeg, misschien komt het nog terug.

'Davey kom eens hier!' roept mijn vader. Twijfelend loop ik naar hem toe.
'Ik wil je een verhaal vertellen over je moeder.' Verbaast kijk ik hem aan, hij wilde het nooit hebben over mijn moeder.

' Weetje, toen ik je moeder ontmoete wist ik al dat dit de vrouw was die ik wilde trouwen. Amy had de mooiste lach van alle meisjes, het heeft lang geduurd voordat ik haar aandacht had. Amy en ik waren eindelijk getrouwd na 7 jaar samen te zijn geweest. Na ons trouwen wisten we al snel dat jij opkomst kwam. Amy was er zo blij mee, maar ik niet!' Ik keek hem geschrokken aan. De blik in zijn ogen was zo intens. 'Ik wilde nooit een kind hebben en zeker geen meisje, maar Amy was zo blij. Je weet toch dat ik nooit met je over haar verdwijning wil praten. Nu zal je het helemaal horen.'

Mijn vader stond op en deed de deur op slot. Er kwam een angst over me heen die ik nog nooit had gevoeld. ' Je was een jaar of 6, je was net naar school. Amy stond rustig in de keuken te koken. De mogelijkheden waren zo mooi, zo veel verschillende manieren. Ik ging rustig naast haar staan, ze had geen vermoeden.' Mijn ogen beginnen te tranen, terwijl er bij die van hem een enge twinkeling ontstaat. 'Ik pakt een mes en sleepte je moeder mee naar de kelder. Daar heb ik haar vermoord, het was haar schuld dat jij er was en dat je nog leefde. Ze schreeuwde mijn naam, ze was zo bang, zo onwetend.'

Ik begin te schreeuwen ik wil dit niet horen, ik wil dit niet weten. Wat wilde hij van mij? Zal ik eraan gaan, net als mijn moeder?

'Toen was jij er nog, ik kon jou niet vermoorden. Je was zo onschuldig, ik moest wel voor je zorgen. Mijn vader gevoelens namen het over' Hierbij trekt mijn vader het zuurste gezicht dat ik ooit heb gezien. Hij walgde ervan, hij walde van mij. 'Je werd steeds ouder en het gevoel dat ik voor jou moest zorgen nam steeds meer af, hierbij kwam een interessant gezegde in me op: Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. Ik wist dat ik niet meer dezelfde man was, maar ik kon jouw nog steeds op dezelfde manier vermoorden als je moeder.'

Ik kijk hem aan, hij is toch niet van plan om mij nu te vermoorden? Ik neem geen moment meer om na te denken en ren naar de deur. Ik gil het uit en probeer de deur op te krijgen. Snel kijk ik achterom en zie mijn vader dichterbij komen. In volle paniek krijg ik de deur open en ren weg. De zware voetstappen van mijn vader volgen mij.

Ik moet naar de voordeur, dit is de enige gedachte in mijn hoofd. Ik ben er bijna, het is zo dichtbij. Ik wil net naar de deurknop grijpen, maar mijn vader heeft mij. Het is over voor mij. Gillend en vechtend word ik de kelder ingetrokken door mijn vader. Een maniakale lach ontsnapt mijn vaders mond. Ik zie hem en het mes. Het enige wat ik nog kan doen is huilen. De tranen rollen over mijn wangen terwijl man vader het mes lijkt te inspecteren.

Dit is de plek waar ik sterf, ik zal zijn waar mijn moeder is.

Ik zie dat mijn vader het mes op mijn keel houdt. 'Mam ik kom eraan.' Dit is het enige wat mijn mond nog kan ontsnappen voordat ik de pijn voel en daarna helemaal niks meer.