---Epiloog---

Samira.
Langzaam nam ik de zee in me op. De zoute lucht prikte in mijn neus en ogen en de zon voelde ik branden op mijn huid. Ik nam er geen notitie van. Het kon me allemaal niet schelen. Het was mijn schuld dat Maud nu dood was. Een traan ontsnapte uit mijn oog.
Er verscheen iemand voor me.
'Samira'.
'Wat!' snauwde ik.
Ik vond mezelf gemeen, maar ik kon er niets aan doen. Toen voelde ik een arm om me heen. Kon hij me niet met rustlaten?
'Jesper, rot op!'
Ik duwde hem van me af en rende weg. Naar de zee toe.

Jesper.
Ik staarde Samira na en vloekte. Ik had er ook verdriet van dat Maud was doodgegaan! Dat ik haar duidelijk had gemaakt dat ik haar niet leuk vond, dat was toch niet erg? Het was toch ook mijn leven?
Ik zou het Tom betaald zetten. Tom was de schuldige, hij had Maud alleen gelaten! Ik haatte Tom. Hij was niet mijn vriend, maar mijn vijand.