De 100e Hongerspelen - 63
“Rue, wakker worden, het is tijd om op te staan.” Seija maakte het meisje zachtjes wakker. Ze had de rugzakken ingepakt, het lichtste had ze in de kleinste rugzak gestoken, die ze Rue zou laten dragen.
“Nog niet, ik wil uitslapen”, kreunde het meisje.
“Daar is geen tijd voor, Rue. Je ontbijt staat al klaar. We moeten zo snel mogelijk naar Vania toe, weet je nog?” Rue sperde geschrokken haar ogen open.
“Ik, ik, ik was vergeten dat we, dat we in de arena waren”, snikte het meisje.
“Rustig maar”, troostte Seija. “Kruip maar uit je slaapzak en eet wat, dan pak ik alles om te vertrekken.” Ze gaf Rue een appel, wat gedroogd vlees en een flesje water. Zelf was ze de hele nacht wakker gebleven op een energiepil die in het rugzakje zat dat Odette hen gegeven had, en nu nam ze er nog een. Ja, die Capitoolmiddeltjes waren werkelijk geweldig.
Odette had slecht geslapen, wat als de andere beroeps ontdekten dat ze hen verried? Jillana uit twee, die zowat de leiding had, had haar gisteren een uitbrander gegeven omdat ze zo lang weg was gebleven. Uiteindelijk waren ze er toch nog met de hele troep, behalve Adan, op uit getrokken om nog wat moorden te plegen, maar ze konden enkel die stokoude vrouw uit negen treffen. De anderen waren behoorlijk ver weg. Adan was in het kamp gebleven omdat iemand het moest bewaken en hij gewond was geraakt bij de hoorn. Niet dat hij de enige was, maar het viel best op dat Jillana en hij heel goede vrienden waren. En aangezien Jillana de leiding had…
Odette rekte zich uit en kroop uit de tent. Ze was de eerste, enkel Tim, haar districtsgenoot was wakker, hij had de laatste wacht gehouden.
“Goeiemorgen”, mompelde Tim.
“Hallo”, glimlachte Odette. “Wil je even een dutje gaan doen? Ik neem wel over.”
“Nee, laat maar, tegen dat ik slaap maken jullie me toch weer wakker.”
“Ook goed”, stemde Odette in.
Reageer (6)
snel verder
1 decennium geleden