Nobody knows - 1/4

Achteraf gezien was het onvermijdelijk, al had hij het nog zo lang geprobeerd uit te stellen. Hij was er zelfs al aan gewend geraakt te liegen. Hij kreeg geen vreemd gevoel meer in zijn maag als hij een halve waarheid vertelde en keek niet meer paranoïde naar links en rechts in de gang voordat hij de deur sloot om zijn ding te doen. Het was een gewoonte geworden, en dat was gevaarlijk, besefte hij later. Gewoontes worden beschouwd als normaal. Het zijn dingen waar men niet meer bij nadenkt en men zich geen zorgen meer om maakt, wat leidt tot onvoorzichtigheid en fouten.
      Hoe het precies was gebeurd herinnerde hij zich niet meer zo scherp, evenals de momenten daarvoor. Het leek toentertijd nog niet belangrijk, dus had hij het niet bijzonder goed onthouden. Het was tenslotte iets wat hij vaker deed en er was niets wat het die dag anders maakte dan gewoonlijk.
      In ieder geval niet van tevoren. Want vlak daarna liep alles mis, en toen bleek het opeens een uiterst memorabel moment te zijn.
      Natuurlijk had hij er wel eens over nagedacht dat zoiets zou kunnen gebeuren. Het kasteel was bevolkt met allerlei soorten mensen en er waren zo veel manieren waarop het mis had kunnen gaan. Er waren zo veel situaties waarin iemand hem had kunnen ontdekken, zo veel paden waarlangs het slecht af had kunnen lopen. En toch had hij zich altijd voorgesteld dat het iets spectaculairs zou zijn. Als hij al ter dood veroordeeld zou worden, of gemarteld tot hij zijn eigen naam vergat, dan zou hij in ieder geval vechtend ten onder gaan. Hij zou zich verzetten, er een spektakel van maken, het liefst publiekelijk; als hij al moest heengaan, dan zou het zijn terwijl hij een heldendaad verrichtte en zou hij het met een knal doen, om mensen iets te geven om over na te denken en misschien zelfs zichzelf te wreken.
      Maar zo liep het niet. Het was juist uiterst saai en simpel, bijna komisch in zijn eenvoud.
      De ketel die hij met niet meer dan een paar woorden en een natuurlijk talent in de lucht liet zweven terwijl een lepel er als vanuit zichzelf in roerde, hoefde niet eens zo behandeld te worden. Hij had het net zo goed zelf kunnen doen, maar hij was lui, en daar werd hij onmiddellijk voor gestraft. De deur achter hem ging open en toen hij iemand geschokt naar lucht hoorde happen wist hij al wie het was, al wenste hij nog zo vurig dat hij ernaast zat. Hij draaide zich om, en hoewel dit belachelijk was, zag hij zichzelf altijd vertraagd bewegen als hij eraan terugdracht. Langzaam, heel langzaam, tikte die ene seconde voorbij die hij nodig had om de beweging te maken. Zijn hart klopte op dat moment al in zijn keel en hij had al door dat er iets mis was, maar pas toen hij recht in Arthurs ogen keek, besefte hij dat dit moment hem waarschijnlijk voor altijd zou bijblijven.
      En toen kwam de platte kant van een zwaard met alle kracht die een getrainde ridder erachter kon zetten op zijn voorhoofd terecht en werd alles zwart.