02

Cheyenne Mequin

De volgende ochtend wordt ik al rond acht uur wakker. Ik stap mijn bed uit en zoek kleren uit die ik vandaag aan ga doen. Ik neem het mee naar de badkamer waar ik uitgebreid douche. Even later stap ik onder de douche uit, droog me af, kleed me aan. Dan doe ik wat make-up op. Föhne mijn haar even en dan stijl ik het nog. Als ik uiteindelijk klaar ben loop ik naar beneden. Ik hoor stemmen uit de keuken komen en loop er dan ook naartoe. Als ik binnenkom zie ik Miranda en Gregory al zitten. "Goeiemorgen" Mompel ik. Miranda grinnekt. "Weer eens last van ochtendhumeur?" Vraagt ze. Ik kijk haar aan en zucht even. "Jup, je kent me toch" Zeg ik dan toch grinnekend. Ik ga ook aan tafel zitten en smeer een broodje. Ik begin langzaam te eten. Als ik mijn broodje op heb pak in een glas en vul die met melk. Die drink ik op. "Zeg Cheyenne, ik moet straks trainen en Miran gaat mee, dus mijn vraag ga je ook mee?" Vraagt hij en kijkt mij vragend aan. Ik denk even na. Ach het kan toch geen kwaad. "Sure, ik poets nog even mijn tanden en dan ben ik klaar." Zeg ik dan uiteindelijk als Miranda mij bemoedigend aankijkt. Miranda weet dat ik moeite heb met nieuwe mensen. Gewoon omdat ik bang ben dat ze ook weg zullen lopen als ze weten dat ik kanker heb.

Even later zitten we weer in Gregory's auto, maar nu opweg naar de Kuip. Waar het Nederlands Elftal traint voor het WK. Miranda heeft gezegt dat ze bij mij in de buurt blijft, omdat ik nog steeds last van bijwerkingen kan hebben van de chemokuur. Ik voel me dan ook niet echt top. Maar ja ik moet er mee leven. En jullie zullen wel denken dat als je chemokuren hebt je haar uitvalt. Nou dat heb ik ook. Want ik draag nu namelijk ook een pruik. De enige die dat weet is Miranda. Tenminste ik hoop niet voor haar dat ze het aan Gregory heeft vertelt.

Een half uurtje later zijn we bij de Kuip aangekomen en stappen we uit. GRegory pakt zijn sporttas en hijst hem over zijn schouder. Ik volg ze naar binnen en Gregory gaat door een deur de kleedkamer in. Ik volg Miranda naar het voetbalveld toe. Waar we op de tribune gaan zitten. Miranda kijkt mij lang aan waar ik zenuwachtig van word. Na vijf minuten ben ik het zat en besluit te vragen wat er is. Ze denkt even na. "De enige die weet dat je kanker hebt is Gregory. Ik wilde het niet aan de andere vertellen zonder jouw toestemming, maar misschien moet je het zelf vertellen." Zegt Miranda. Ik zucht even en denk diep na. "Ik denk dat ik het later wel vertel, maar nu nog niet. Ik ken ze nog helemaal niet. Ik wil ze eerst beter leren kennen, voordat ik ze het vertel oke?" Zeg ik uiteindelijk. Ik zie Miranda begrijpend knikken. "Is goed meid. Je moet je er zelf goed bij voelen. En ik wil je nergens toe dwingen, maar je zal ze uiteindelijk wel moeten vertellen." Zegt ze. Ik denk terug aan de vorige keer wat er gebeurde toen ik met mijn beste vriendin was die het nog niet wist dat ik kanker heb. Ik was flauwgevallen en ze had mij naar het ziekenhuis toe gebracht. De dokters kenden mij al en hebben toen alles aan haar uitgelegd en mij onderzocht. Ze is toen ik bijkwam ontzettend boos op mij geworden en is toen vertrokken. Sinds toen heb ik nooit meer iets van haar gehoord. Hoewel ik der niet mis, want een echte beste vriendin zou je niet laten stikken. Die zou je steunen. Terwijl ik der aandenk knik ik instemmend. "Maar misschien mogen ze me niet eens" Mompel ik. Miranda knuffelt mij. "Degene die jouw niet mogen zijn gek in hun hoofd" Fluistert ze in mijn oor. Als ik mij los maak uit haar omhelsing kijk ik haar glimlachend aan. "Dankje Miran, je bent echt mijn beste vriendin" Zeg ik tegen haar. Ze glimlacht terug en begint dan te zwaaien naar iemand of meerdere achter mij. Ik draai mij om en zie dat het hele elftal eraan komt lopen. Ik glimlach even verlegen. "Jongens dit is Cheyenne" Stelt Miranda mij aan zich voor. Iedereen stelt zich aan mij voor. Bij de laatste krijg in een gevoel ik mijn buik dat ik nog nooit heb gehad. Ik schud even mijn hoofd en pak dan zijn hand aan. "Ibrahim Afellay" Stelt hij zichzelf voor. De coach komt naar ons toelopen en hij stelt zich ook aan mij voor, daarna laat hij de jongens vier rondjes om het veld heen rennen terwijl Miranda en ik op het gras gaan liggen zonnen. Het is lekker warm weer. Ik lig met mijn ogen dicht als ik een paar druppels water op mijn voorhoofd voel. Ik open verschrikt mijn ogen en zie dat Wesley Sneijder boven mij hangt met zijn flesje water. Hij grijnst even. Ik maak een grom geluidje en sta dan op. Ik wil hem net tackelen als hij wegrent. Ja ik heb op judo, taikwando en boksen gezeten. Ik ren hem achterna. Ik heb dan wel kanker, maar dat weerhoud mij niet om te stoppen met trainen in mijn vechtsporten. "GO CHEYENNE!" Hoor ik Miranda roepen. Dat helpt mij nog wat om mijn best te doen. Ik neem een sprintje en als ik pak bij hem ben pak ik hem beet aan zijn arm. Ik gooi hem zo over mijn rug heen op de grond en nu hang ik vlak boven hem. "Haal geen grapjes met mij uit" Zeg ik quasi-boos. Daarna draai ik mij om en loop terug naar Miranda. Ik hoor snelle voetstappen achter mij en buk zo op tijd waardoor Wesley over mij heen vliegt. "Wauw die meid is goed!" Hoor ik Robin zeggen. Ik grijns even. Lang leven mijn instinct. "Inderdaad Robin ik zou maar uitkijken voor haar" Roept Miranda die grijnzend een arm om mijn schouders heen slaat als ik weer bij haar ben. "Hoe kan het dat jij Wesley nou vloeren?" Vraagt Maarten die mij verwondert aankijkt. "Ik doe aan vechtsporten, nou ja deed, maar ik train nu voor mijzelf." Leg ik hem uit. Hij kijkt even bedenkelijk, maar dan snapt hij het. "Hoezo train je nu zelf? Waarom zit je niet meer op de sport zelf dan?" Vraagt hij. Ik slik even. Deze vraag had ik al verwacht. Miranda ziet het dat ik het moeilijk heb. Ze geeft mij een bemoedigent knikje. Ik zucht even en kijk dan op. Ik merk dat ze mij allemaal afwachtent aankijken op Gregory natuurlijk na, want die weet het al. Ik neem een hap adem. "Ik zit niet meer op de sport, omdat ik kanker heb" Zeg ik dan zacht, maar hard genoeg zodat ze het kunnen horen. Ik hoor sommige naar adem happen. Ik krijg tranen in mijn ogen en ren dan weg, de trap op. Ik heb geen idee waar ik heen ren, maar uiteindelijk laat ik mij tegen een muur in de gang zakken en huil zacht. Ik zit hier al even als ik voetstappen hoor. Ik kijk niet op, maar merk dat diegene naast mij komt zitten en een arm om mij heen slaat. Ik kijk op en zie dat het Ibrahim is. Hij trekt mij naar zich toe en troost mij. Even later merk ik dat mijn tranen op zijn en ga ik recht zitten. Ik veeg met mijn handen over mijn wangen en kijk Ibrahim aan, die mij bezorgt aankijkt. Ik geef hem een knuffel. "Dankje Ibi" Mompel ik in zijn hoor. Ik hoor hem even grinneken en trek mij dan los uit de knuffel en kijk hem verontwaardigt aan. "Wat?" Vraagt ik nog steeds verontwaardigt. "Niks hoor, alleen dat je nu al een bijnaam voor mij hebt bedacht." Zegt hij. Ik kijk even verbaast en merk dat mijn wangen kleuren. "Ow" Mompel ik dan. Ibrahim staat op en steekt zijn handen uit. Ik pak ze beide aan en kom overeind met hulp van Ibrahim. "Kom we gaan terug naar de rest. Ze zijn bezorgt om je." Zegt hij. Nu kijk ik alweer verbaast. "Hoe kunnen ze nou bezorgt zijn om mij? Oke Miran snap ik, maar de rest kent me pas net." Zeg ik. "Misschien komt dat omdat jij gewoon een leuke meid bent en dat je er nu al gewoon bij hoort. Je nu al een vriendin bent voor ons" Spreekt hij mij tegen. Ibrahim slaat zijn arm om mijn schouders heen en zo lopen we samen weer richting het voetbalveld. Als we eraan komen lopen we de trap af, naar de groep toe. Miranda komt al op mij afgerent en slaat gelijk haar armen om mij heen. Ik sla ook mijn armen om haar heen. Als ze mij na een tijdje loslaat vraagt ze me hoe het gaat. "Het gaat wel goed" Antwoord ik glimlachend. Ik loop met Miranda naar de groep toe waar Ibrahim zich inmiddels al bij heeft gevoegt. Maarten kijkt mij aan met een blik waar je zo vanaf kan lezen dat hij zich schuldig voelt. Ik loop op hem af en ga naast hem zitten en sla mijn armen om hem heen. "Het maakt niet uit dat je het vroeg, ik had het jullie uiteindelijk toch moeten vertellen van Miranda. En nu zit ik er niet meer mee in mijn hoofd dat ik het jullie nog moet vertellen" Zeg ik tegen hem. Hij glimlacht naar mij en geeft mij dan ook een knuffel. "Wil je het hele verhaal vertellen of niet?" Vraagt Jetro aan mij. Ik denk even na en knik dan. "Het begon allemaal toen ik 9 jaar was. Ik viel vaak flauw en had vaak pijn. Mijn ouders dachten eerst dat het wel over zou gaan, maar ik kreeg er steeds vaker last van. Mijn moeder besloot met mij naar het ziekenhuis toe te gaan om mij te laten onderzoeken." Vertel ik. Ik merk dat iedereen aandachtig luistert en mij niet onderbreekt. "Een week later werden we door de dokter opgebelt om naar het ziekenhuis toe te komen voor de uitslag. Dus mijn ouders zijn gelijk met mij naar het ziekenhuis toe gegaan. Eenmaal daar kregen we te horen dat ik kanker heb. Ze zijn gelijk begonnen met chemokuren en bestralingen. Nu ook nog steeds. Maar het hielp allemaal niet. Ze zijn er nu nog mee bezig in de hoop dat het uiteindelijk toch zal helpen. Op mijn 13e waren mijn ouders en familie het zat. En hebben ze mij allemaal laten vallen. Mijn vrienden liet mij ook vallen, omdat ik zo vaak naar het ziekenhuis moest." Ga ik verder met mijn verhaal terwijl er een paar tranen over mijn wangen lopen die ik weer wegveeg. "Toen ik 17 werd kreeg ik een nieuwe verpleegster toegewezen. Ze was nieuw en dat was dan ook Miranda. Zij was 18 toen ze begon. Ze is nu al een jaar mijn vaste verpleegster en in dat jaar heeft ze mij zoveel geholpen en hebben we ook veel lol gehad. Ze is dan ook uiteindelijk mijn beste vriendin geworden." Eindig ik uiteindelijk mijn verhaal met een glimlach. Ze kijken mij verwondert aan. "Je hebt echt veel meegemaakt. En je hebt er nu gewoon een hele groep vrienden bij!" Roept Robin enthousiast. Ik grinnek even om zijn enthousiaste gedrag. Dirk komt op mij afgelopen en trekt mij omhoog en geeft mij een knuffel. "GROEPKNUFFEL!" Hoor ik Klaas-Jan nog roepen voordat ik een heleboel armen om mij heen voel. "Ik ken jullie nog maar net, maar jullie betekenen nu ook al heel veel voor mij!" Zeg ik glimlachend als ze mij hebben losgelaten. "Overmorgen vertrekken we al met het vliegveld naar Brazilië, ik wil dat iedereen uitgerust is!" Roept Bert door het gepraat heen. We knikken allemaal en lopen dan het veld af. De jongens gaan zich douche en omkleden. Miranda en ik lopen al naar buiten en wachten daar op Gregory. Als ze naar buiten lopen nemen we afscheidt van de rest en vertrekken met Gregory's auto naar zijn huis. Onderweg kijkt Gregory mij grijnzend aan als we voor het stoplicht staan. Hij haalt iets uit zijn zak van zijn broek. Ik zie dat het een briefje is en hij geeft het aan mij. "Dit moest ik je van Ibrahim geven" Meldt hij erbij. Ik kijk hem en Miranda verbaast aan. Miranda haalt haar schouders op. Ik zie er een 06 nummer op staan en krijg dan een grijns op mijn gezicht.