Little Star 7

Gelukkig zit ik op de bank dus kan ik mij meteen vastgrijpen aan de kussens van het bankstel. Afwachtend staart Drew mij aan om een reactie te pijlen van mijn gezicht. Woede en angst kan je terug lezen en sta ik fel op om daarna dreigend voor Drew te gaan staan. ‘Dit meen je niet, je weet dat ik het niet wou!’ woedend sis ik de woorden haar toe en begin ik wankelt op mijn benen de staan. Ik zie hoe Drew op haar lipbijt en schamend naar de grond kijkt. ‘Ik wou gewoo-‘ Abrupt stopt ze met haar zin doordat ik door haar heen begin te schreeuwen. ‘Jij wou gewoon helemaal niks!’ Met een harde duw die ik haar geef valt ze naar achter toe en kijkt ze mij met grote geschrokken ogen aan. ‘Sorry,’ piept ze en ze kruipt achteruit, bang dat ik weer uithaal naar haar. Meeleven kijk ik haar aan, nu lijk ik zelf op Louis en Harry. Sterretjes vliegen weer rond voor mijn ogen als ik aan ze denk en ga ik moeilijk terug op de bank zitten. ‘Ik wil er gewoon voor zorgen dat je niet meer bang voor ze bent.’ Drew is inmiddels weer opgestaan en klopt ze hard op haar tuinbroek. Dat ik niet meer bang voor ze ben, wat wil ze dan gaan doen? Ze weet dondersgoed dat mijn angst niet meer overgaat en het ook nooit meer over zou gaan. Diep ademhalend kijk ik haar aan en probeer ik rustig te blijven, wat redelijk goed lukt. ‘Hoe wil je dat gaan doen?’ bespottelijk lach ik en haalt Drew onverschillig haar schouders op om daarna mij met smekende ogen aan te kijken. ‘Anders ga ik met je mee, dan kunnen we altijd nog weg gaan als het niet meer gaat.’ Haar stem klinkt vragend en nieuwsgierig, nieuwsgierig wat mijn antwoord zou zijn. Natuurlijk weet ze dat mijn antwoord nee is, ik hoef Louis en Harry niet meer te zien. Vroeger heb ik ze elke dag gezien, elke minuut van de dag en die minuten waren niet gezellig. Het was een hel en een minuut leek al een uur als ik bij ze was en ik getreiterd werd. ‘Ik ga mee,’ fluister ik zachtjes dat ik het zelf niet eens goed kan verstaan. Drew springt op en kijkt mij met een brede – te brede glimlach aan. ‘Echt, ik ga je laten zien dat ze verandert zijn!’ Mijn ogen sla ik neer en voel ik hoe mijn ademhaling sneller gaat. Ik wil het totaal niet en ik doe het dan ook alleen omdat ik Drew dan blij maak, maar bij mijzelf is er geen een sprankeltje blijheid te vinden. ‘Wanneer ontmoet ik ze?’ Graag wil ik weten wanneer ik ze ontmoet, hopelijk duurt het nog drie maanden voordat ik ze ontmoet dan kan ik in die tussentijd naar Canada verhuizen en daar een liefdevol leven leiden. ‘Overmorgen!’ Meteen staat de hele wereld weer voor mij stil en knipper ik sloom met mijn ogen, fijn.