Little Star 6

Langzaam open ik mijn ogen en zie ik hoe Drew eindelijk de laptop weer dicht geklapt heeft en gefrustreerd zucht. ‘Dit kan zo niet langer, je duikt al helemaal in elkaar als ze één keer in beeld zijn!’ Iets zeggen doe ik niet want mijn blik valt op Drew die naast mij gaat zitten en de laptop naar haar toeschuift. Nieuwsgierig laat ik mijn blik over het laptopscherm glijden en rol ik met mijn ogen. ‘Ik ga naar buiten toe.’ Ruw sta ik op en gris ik mijn jas van de kapstok aan die in de gang staat. De deur gooi ik dicht en doe ondertussen mijn jas aan. Gelukkig is er dicht bij ons huis een parkje waar ik meestal heen ga als ik alleen wil zijn, of gewoon omdat ik het gebabbel van Drew niet meer aan kan horen. Na vijf minuten lopen laat ik mij eigen neer zakken op het bankje en rits ik mijn jas dicht. De frisse lucht snuif ik op en glimlach ik waterig om daarna languit uit te rekken. Wat Drew van plan was met de laptop weet ik niet, maar het interesseert me ook niet. Er lopen allemaal mensen langs het park waar ik mijn blik op bevestig, een oude vrouw met een rode regenjas aan, twee jongetjes die bulderend aan het lachen zijn en mijn blik glijd nu over het meisje met twee staartjes. Vrolijk geeft ze de eenden wat boterhammen en beginnen de eenden hevig te kwekken. Ik word uit mijn trance gehaald doordat mijn mobiel begint te trillen wat een kriebelig gevoel geeft. ‘Nu naar huis komen, ik heb een verassing voor jou.’ Bedenkelijk wat de verassing kan zijn duw ik mijn mobiel weer terug in mijn diepe jaszak en sta ik met een zacht kreun op. De straat is precies hetzelfde als gister en als al die dagen ervoor, gewoon altijd even saai en rumoerig. Rijtjeshuizen en een tuin ervoor waar overal iets anders in staat. In die van ons staat een mooie plant die in de zomer uitbloeit en er prachtige bloemen uitkomen. Al snel sta ik weer voor de voordeur die al wagenwijd open staat en frons ik mijn wenkbrauwen. ‘Ik ben er weer!’ Ik had getwijfeld om te zeggen dat ik weer thuis ben, maar zelf vind ik dat te oud klinken alsof je van je werk terug bent gekomen. Luide voetstappen weerklinken door de smalle gang heen en staat Drew met een mega grote glimlach voor mijn gezicht. Mijn jas hangt inmiddels weer op zijn vertrouwde plekje aan de kapstok. ‘Vertel,’ zeg ik zacht en schud Drew hevig haar hoofd heen en weer dat haar staart vrolijk mee zwiert. Ze heeft nog steeds haar tuinkleren aan en ze is niet van plan om die uit te trekken want het is voor haar een vrije dag. ‘Ik denk dat je eventjes moet gaan zitten voor ik het vertel.’ Ik knik en loop sloffend naar de woonkamer toe waar Drew al lang en breed staat doordat ze vrolijk naar de woonkamer huppelde. ‘Vertel het nu dan maar.’ Met rare bewegingen die ik alleen maar kan maken gaat Drew standklaar voor mij staan en zie ik toch een spoor van twijfeling in haar ogen. Het duurt dan ook eventjes voordat ze mij weer aandurft te kijken en als ze dat doet glimlacht ze waterig, niet met de glimlach die ze me gaf toen ik in de gang stond. 'Je gaat One Direction ontmoeten.' Een zachte fluistering die bij mij luid en duidelijk overkomt.