O43. Cecilia Romaine

Ik zuchtte en liet mijn vingers boven de toetsen zweven, ik bewoog mijn hand naar een nieuwe toets om mijn volgende lied te spelen maar trok hem weer weg. Op een of andere manier voelde het niet goed om het nummer te spelen waar mijn vader altijd al dol op was geweest, ik had het al jaren niet meer gespeeld, maar ik kende het nog uit mijn hoofd. Altijd als ik het speelde was papa naast mij op het krukte van de piano gaan zitten en had hij zijn ogen gesloten en zachtjes mee geneuried terwijl mijn vingers over de toetsen van de enorme piano vlogen. Maar dat leek letterlijk en figuurlijk eeuwen geleden, het waren vergaande tijden en ik moest zelf ook toegeven dat ik er nog veel te veel mee bezig was voor de tijd die ik had gehad om het verlies te verwerken.
Elisa had – Wacht, waar was Elisa eigenlijk, ze was wel erg lang al weg.
Resoluut stond ik op en schoof ik het krukje onder de piano. De deur van de muziekkamer viel met een knal achter me dicht terwijl ik naar de keuken beende op zoek naar een briefje, of ook maar enige boodschap over wat mijn zus was gaan doen. Maar natuurlijk had ze niks achtergelaten, dat was ook weer typisch Elisa. Ze maakte zich om alles en iedereen druk, maar vergat dat ik me ook over haar druk maakte. Maar op een of andere manier was ik ook altijd degene die in de problemen raakte, Elisa vond bijna altijd wel een snelle en makkelijke oplossing voor de meest ingewikkelde problemen. Zolang ze maar niet al te onverwachts waren vond ze altijd wel een manier om ons van een probleem te ontdoen.
Ik glimlachte, Elisa was geweldig en ik hield met heel mijn hart van haar. Ze was dan ook het enige in deze wereld waarvan ik zeker wist dat ik het voor altijd bij me kon houden, als een boei in een wilde zee hield ze me boven water.