Hoofdstuk negentien: Music, kisses & Ed Sheeran • 19.1

Hoofdstuk negentien: Music, kisses & Ed Sheeran


Het was nu vijf dagen geleden dat Camille Zayn had verteld dat ze over twee weken weer naar huis zou gaan. Sindsdien waren ze bijna onafscheidelijk geweest. Zayn had de gewoonte gekregen om vaak kleine dingen te doen die Camille toch gelukkig maakte. Dat was dan ook zijn enige doel voor de tijd dat hen nog restte: het meisje van zijn dromen gelukkig zien met een prachtige glimlach op haar gezicht.
‘Waar gaan we nu eigenlijk heen?’ wou ze van Zayn weten. Ze wandelden nu al enkele minuten door de straten van Londen terwijl de avond begon te vallen. Hun vingers waren met elkaar verstrengeld en geen van hen was van plan om binnenkort weer los te laten. Het kon hen niet schelen of mensen foto’s van hen zouden maken.
‘Naar een plek waar de jongens en ik regelmatig met wat vrienden bij elkaar komen,’ antwoordde Zayn op haar vraag. Hij was eigenlijk gewoon bij iemand thuis, maar die persoon kende ze toch niet. Het had dan ook geen nut om namen te gaan noemen. De jongen had namelijk een huis in Londen en een tuin die ze konden gebruiken.
‘Is dat trouwens mijn hemd dat je nu aanhebt?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen en zou toch zweren dat het zijn hemd was. Het viel hem nu pas op dat het exact dezelfde kleuren waren als één van zijn hemden. Al moest hij wel toegeven dat het haar goed stond.
‘Misschien..’ antwoordde Camille onschuldig terwijl ze een grijns probeerde te onderdrukken. Ze was afgelopen nacht bij Zayn blijven slapen dus ze had de gelegenheid gehad om eens in zijn kast te kijken. Daar had ze dan zijn hemd uitgevist. Natuurlijk had ze wel kunnen verwachten dat hij het zou herkennen.
‘You little thief!’ zei Zayn lachend tegen haar. Natuurlijk vond hij het niet erg dat ze zijn hemd droeg. Hij zei het alleen maar om haar te plagen. Zulke dingen moesten nu eenmaal kunnen vond hij.

‘Jij steelt mijn haarproducten ook Malik,’ weerde Camille haast direct. Ze kon zien hoe er even een betrapte blik in zijn ogen verscheen. Het was gewoon goud waard. Ze vond het eigenlijk wel grappig dat hij haar haarproducten wel eens gebruikte.
‘Dat is niet waar!’ riep Zayn protesterend uit. Als het sprookje van Pinoccio ook maar enige waarheid zou vertonen zou Zayn’s neus nu al zeker enkele centimeters langer zijn. Zijn protest was namelijk een keiharde leugen.
‘Ik heb het met mijn eigen ogen ge-‘ voordat Camille haar zin kon afmaken voelde ze een paar zachte lippen op die van haar. Inmiddels waren ze ook weer gestopt met wandelen door hun discussie. Al vond ze het totaal niet erg dat hij haar kuste.
‘Het is niet waar,’ mompelde Zayn grijnzend nadat hij haar lippen weer had losgelaten. Met zijn vingers veegde hij langzaam een plukje haar uit haar gezicht. Hij kon nogmaals voelen hoe zacht haar wangen eigenlijk wel niet waren.
‘Als ik je gelijk geef, krijg ik dan nog zo’n kus?’ probeerde Camille. Haar blauwe ogen staarden nog steeds in zijn bruine exemplaren. Zijn ogen waren gewoon echt om een eeuwigheid in te blijven kijken. Ze was vast niet het enige meisje dat er zo over dacht. Helemaal niet.
‘Misschien,’ was het antwoord dat ze kreeg. Zijn gezicht was nog altijd maar een paar centimeter van dat van haar verwijderd.
‘Dan heb ik misschien wel niets gezien…’ Zayn schudde grijnzend zijn hoofd en overbrugde daarna die centimeters om weer in een liefdevolle kus verzeild te geraken.