The Freedom Fighters

Het was vrijdagavond, wat voor veel tieners betekende: uitgaan, plezier maken en niet aan alle ellende in je leven denken. Dat gold ook voor een groepje vrienden dat zichzelf graag 'Freedom Fighters' noemde. Die naam hadden ze mede gekregen door een oud Volkswagen busje dat ze gezamenlijk hadden gekocht. Ieder van de groep, die bestond uit acht personen, had een bedrag opzij gelegd om samen de aankoop van een auto te financieren.

Eerst had de groep uit drie personen bestaan en was het plan meer iets geweest om over te dagdromen, maar naarmate de groep groter en groter werd, werd het plan ook steeds concreter. Iedereen was het ermee eens dat ze een vervoermiddel moesten hebben en dus moesten ze sparen.

Toen ze volgens zichzelf genoeg geld bij elkaar hadden, gingen ze op zoek. Lange tijd vonden ze niets, omdat auto's toch iets duurder waren dan gedacht, maar waren uiteindelijk op een oud, mintgroen busje uitgekomen. Je kon de kleur haast niet meer zien door alle roestplekken op het oude ding, maar iedereen van het groepje was opslag verliefd geworden.

Ze hadden de bus gekocht voor een prikkie en begonnen hem op te knappen. Het mintgroen werd vervangen door rood, geel, blauw en wat allemaal nog meer en gordijntjes werden voor de ruiten gehangen. De bus leek rechtstreeks uit de hippietijd te zijn gekomen.

Die dag beloofden ze elkaar altijd eerlijk te zijn en met respect om te gaan. Ze zouden accepteren dat iedereen anders was, net zoals hun busje. Met ze achten deelden ze en het ging prima.

Ook op deze vrijdagavond reden ze met z'n allen naar het centrum van Milaan. Twee van de jongens, Jason en Mick, voorin en de overige vijf achterin. Het busje droeg de geur van oud zweet en alcohol met zich mee, waardoor het niet moeilijk was om te raden waar het vroeger voor was gebruikt. De enige plek waar het nauwelijks te ruiken was, was voorin. Bijna altijd was er wel een kleine ruzie over wie er voorin mocht en bijna even vaak wonnen Jason en Mick de discussie.

Zo eindigden Stella, Olive, Flo, Chris, Alex en Joshuah bijna altijd achterin. Half kokhalzend stapten ze altijd in, maar hoe langer ze in de stank zaten, hoe minder ze ervan merkten. Eigenlijk had iedereen er ook wel vrede mee dat het zo ging. Zo ging het nou eenmaal altijd. Ze zouden het eigenlijk niet anders willen. Geen van hen was dol op veranderingen en dus bleven zaken binnen de groep vaak zoals ze waren.

Altijd uit op vrijdagavond. Losgaan zonder zorgen. Zo wilden ze dat het altijd bleef. Niemand van hun wist dat zo'n avondje uit hun hele leven kon veranderen. Niemand, op één persoon na.