O41. Cecilia Romaine

‘Ook een broodje?’ glimlachte ik, terwijl ik de zak uitnodigend ophield, Elisa was al weg en daar was ik blij om. Ik wist zeker dat ik van haar op mijn kop zou krijgen, ik had de aandacht op me gevestigd, de ogen op ons laten rustten, maar op dit moment maakte dat me niet veel uit.
Seth keek me even inschattend aan maar knikte toen. ‘Vanwaar de plotselinge vrolijkheid?’
Ik haalde mijn schouders op terwijl ik twee broodjes uit de zak haalde en ze met boter besmeerde, ik pakte twee plakken kaas en keek hem vragend aan. ‘Kaas?’
Seth bleef me aan staren, totdat mijn vraag na een tijdje tot hem doordrong. Hij knipperde verward met zijn ogen. ‘Ehm, sorry,’ mompelde hij snel. ‘Doe maar.’
Ik grinnikte zachtjes en legde zachtjes zingend de twee plakken op de broodjes. Ik gaf hem een bord aan en maakte een gebaar naar de eettafel. ‘Ga zitten,’ grinnikte ik, nadat hij me lichtelijk verward aankeek.
‘Natuurlijk.’ Voordat ik het wist had hij al een stoel naar achteren getrokken en was hij met een rood hoofd neergezakt.
Ik liep naar de stoel tegenover hem en begon rustig te eten, ik had niet veel honger, maar anders wist ik zeker dat Seth weer overbezorgd zou reageren. ‘Dus, je zal zo wel weg moeten hè? Ik hoop dat je zus zich geen zorgen maakt.’
Seth trok verbaasd een wenkbrauw op. ‘Mijn zus?’ mompelde hij met volle mond.
Ik lachte en knikte toen. ‘Ze leek me niet al te aardig te vinden toen ik haar verleden keer door het raam zag, als blikken konden doden.’
‘Ze mag niemand, dat is typisch Leah. Altijd chagrijnig,’ verklaarde hij, met een glimlachje.
Het viel me op dat hij zijn bord al weer leeg had en ik keek naar de paar happen die ik pas had genomen. ‘Je mag wel nog een broodje hoor.’
Seth schudde lachend zijn hoofd maar stond na een korte stilte toch op om een broodje te pakken. ‘Maar je hebt gelijk. Sa- Ik bedoel Leah, zal zich wel afvragen waar ik ben,’ zei hij verontschuldigend.
Ik glimlachte vriendelijk naar hem. ‘Ik overleef het wel hoor.’
Zodra Seth was verdwenen liep ik naar de verborgen muziekkamer en schoof ik op het bankje achter de piano. Mijn vingers streken over de toetsen en begonnen automatisch te spelen, ik wist zelf niet eens wat, totdat ik me besefte dat het een kort stuk was dat mijn moeder me ooit had leren spelen. Ik stopte niet, maar bleef spelen, ik huilde niet, maar glimlachte.