012.

Ik voelde over mijn buik heen en kon voelen hoe er iets inzat.
Ik moest mijn hoofd koel houden door mijn sleutelbeenderen te voelen, om zo te weten dat ze er nog waen. Ik was nog niet dik, ik was nog niet dik. galmde door mijn hoofd. Mijn heup-botjes waren ook nog prominent te zien en ik glimlachte, ze hadden me nog niet dik gemaakt.
Ik ademde diep in. Wauw. Nu was ik écht mooi, écht perfect.
Ik ademde weer uit en zag hoe mijn buik dikker werd, mijn ribben minder zichtbaar.
Ik zuchtte, ik moest dun worden! Ik ademde weer in en strekte mijn armen. Perfect.
Ik ademde weer uit. Lelijk!
Terwijl ik me omdraaide voor de spiegel om te kijken of mijn ruggengraat ook te zien was zag ik twee ogen die naar me keken vanuit de deuropening.
'Lotte..' hoorde ik een stem vol medelijden zeggen.
Mijn hoofd werd knalrood en ik sprong meteen van het bed, 'Angelique ik..'
Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik had geen excuus. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte.
'Ik wilde kijken hoever je was met uitpakken en zeggen dat ik wegging, maar jij houdt je duidelijk met andere dingen bezig.'