011.

Ik zuchtte geïrriteerd toen ik niet hoog gehoeg kon springen om mijn lijf in beeld te krijgen. Ik moest en zou zien hoe ik er in die kleine spiegel uitzag. Ik tuurde rond mijn kamer in de hoop iets te vinden waar ik op kon staan. Ik liep naar mijn bed en pakte mijn koffer. De kleding die ik er net uit had gehaald en in mijn kast had gelegd gooide ik er weer in om hem wat sterker te maken en ik ging erop staan.
Niet genoeg, ik kon nu net mijn niet-bestaande borsten zien.
Tranen vulde mijn ogen toen ik in mijn hoofd een beeld kreeg van hoe ik eruit zou zien. Enorm, dik, groots, vet!
Ik keek rond mijn kleine kamertje en toen ik niks kon vinden schopte ik uit woede tegen het bed aan, wat schoof.
Ik glimlachte van mijn eigen slimheid, mijn bed schoof! Há! Ik greep mijn bed met beide handen en hoewel het wat moeilijk was hem voor de spiegel te parkeren, het lukte.
Met mijn koffer vol kleding bovenop het bed moest het helemaal lukken.
Ik legde mijn koffer op het bed, mijn kussen daar weer bovenop en het werkte!
Ik kon eindelijk zien hoe ik eruit zag.
Ik trok mijn shirt omhoog en staarde naar mijn lichaam. Ik zag markeringen en littekens van toen ik in het zienhuis gelegen had, waar draadjes hadden gelegen of wát het ook maar was. Dit lichaam leek niet meer op de mijne, maar gelukkig waren mijn ribben er nog,
het enige wat uitmaakte.