010.

Ik legde mijn koffer op het bed neer en opende hem.
Ik keek rond de kamer en de vreselijke stilte wees me op elk geluidje in het huis. Gepraat beneden, waar ik straks heen zou moeten gaan, gekraak en muziek vanui de kamers naast me. Ik wierp een blik op de tv en zette hem aan. Nieuws, fijn, dat had ik al een tijdje niet meegekregen.
Terwijl ik de tv zachtjes aan had staan inspecteerde ik de kast.
Er was één groot vak waar ik kleding in kon hangen en ernaast kleine vakjes waarin ik het kon leggen. Omdat ik best netjes was, had ik al mijn kleding voorhand opgevouwen. Ik besloot dat het bovenste vak voor mijn truien en longsleeves was, het middelste voor mijn shirts en het onderste voor mijn broeken.
Ik bekeek een van mijn broeken. Ik paste er nog maar nét in, aangezien ik hem kocht toen ik in de Parel zat en ik wist dat ik aan was gekomen maar hoeveel?
Zou ik boven de 50 kilo zitten?
Een rilling liep over mijn rug heen toen ik naar de spiegel keek die tegenover mijn kast hing. Dit had ik al heel lang niet meer goed gedaan, naar mezelf kijken.
Ik schrok toen ik mijn eigen ogen inkeek.
Ik leek niet meer op mezelf, mijn ogen leken dof. Ik kon duidelijk zien dat mijn hoofd ingevallen was, maar mijn haar.. mijn eens lange prachtige haar, was uitgedund, lelijk en rossig. Het leek meer grijs in plaats van de donkerblond/bruine kleur die ik van mezelf had.
Ik streek door mijn donkerblonde plukken heen en voelde hoe ik er gewoon een pluk uit kon pakken. Mijn hartslag ging meteen omhoog en ik moest moeite doen om rustig te blijven.
Ik pakte een haar elastiek en bond mijn haar vast. Als ik me hier te lang op zou focussen, werd ik gek.
Er waren belangerijkere zaken, zoals hoe mijn lichaam er nu uitzag.