11.2

Ik zat tegen Embry aan. Sam was redelijk pissed dat ze niets meer tegen Renesmee konden doen. Bella daarentegen was fullvampier en überhappy. Rose stond Renesmee de fles te geven. Nee, niet met baby-prut, maar bloed. Voor een normaal mens zou dit een enorme kortsluiting veroorzaken, maar ik was inmiddels aan gewend. Ik besefte ineens dat ik al uren in dezelfde houding en dat mijn benen sliepen. "Ik ben even buiten." Ik kuste Embry en negeerde Roses geïrriteerde geluid en zocht mijn slippers. "Serieus, Emmett, waar heb je mijn slippers gelaten!", riep ik. "Ga maar zelf zoeken!", riep hij terug. Pfft, wat is er zo leuk aan dingen verstoppen en waarom zaten mijn slippers tussen de kussens van de bank?

Ik liep over het pad. Het was voor de verandering helder en de zon scheen heerlijk warm op mijn huid. Ik kwam bij een prachtig weiland uit. Ik liet me in het gras vallen. Plotseling sloten er twee armen om mijn middel. "Laat me los!", schreeuwde ik tegen Yla. Ze negeerde mijn woorden en ik voelde opeens een stekende pijn door me heen gaan. Ik viel op mijn knieën. De pijn werd erger en ik werd duizelig. Voor ik het wist werd ik door een drukkende duisternis overheerst.