|| 3.4 || Less is more.

‘Wat zijn Sabrina en Harry denk je aan het doen?’ vroeg Joany fluisterend aan Demi.
Ze haalde haar schouders op. ‘Weet ik veel, een boekenclub oprichten?’
Joany giechelde zacht, maar dat gegiechel verging haar al snel toen het beeld van Sabrina en Harry die samen uit één boek lazen door haar hoofd schoot .
Nu vertelde hij haar vast dat ze zo mooi en slim was, en het bijzonderste meisje dat hij ooit had ontmoet…
Joany schudde verwoed haar hoofd. Ze moest niet aan zulke dingen denken. Ze werd er alleen maar ongelukkiger van wanneer ze wist dat haar zus weer eens een aanbidder erbij had.
En ze kon wel janken wanneer ze wist dat haar zus wederom weer haar zin had gekregen, zoals ze nu wist. En kon wel doodgaan bij de gedachte dat ze die Harry binnenkort dagelijks zou moeten zien, en nog erger, hem en Sabrina gelukkig zou moeten zien samen.

Het was halverwege de film, en aan het einde van de pizza’s ( waarvan Niall trouwens meer dan de helft van op had gegeten. Man, die kleine jongen had een eetlust! ) toen Sabrina en Harry lachend de kamer binnen kwamen gevallen.
Sabrina deed of ze onhandig, maar toch schattig, over haar voeten struikelde toen Harry haar in haar zij kietelde en viel voorover, zo de kamer in.
Harry kon nog net zijn arm om haar middel slaan om haar overeind te houden.
Joany knarsetandde, Demi rolde met haar ogen. De vier jongens keken elkaar veelbetekenend aan. Het was weer zo ver: Harry had een nieuwe aanbidder, en zo te zien leken ze zich samen prima te vermaken.
Op precies datzelfde moment dacht Joany verbitterd: Het is weer zo ver, Sabrina heeft een nieuwe aanbidder, en zo te zien lijken ze zich samen prima te vermaken.
‘O, hey,’ zei Sabrina, alsof ze nu pas door had dat alle zes de mensen hun aanstaarden. Ze maakte zich giechelend los uit Harry’s armen die een pruillipje trok. ‘Ik had jullie niet gezien.’
Nee, dacht Joany grimmig, want we zitten hier ook zo verstopt en in camouflagekleding, weet je wel.
Harry verstrengelde zijn vingers met die van Sabrina en trok haar mee naar de tieners op de banken. ‘Welke film kijken jullie?’
‘Deze,’ antwoordde Demi geërgerd.
Louis grinnikte. ‘Wat een schatje,’ zei hij sarcastisch tot Joany gericht.
Joany haalde haar schouders op. ‘Ach ja, lief is anders…’
Demi snoof verontwaardigd. ‘Dat ga ik tegen Nathan zeggen.’
Joany werd vuurrood en Sabrina’s gezicht vertrok en werd één en al grimmigheid.
‘Wie is Nathan?’ viste Zayn.
‘Oh, niemand,’ zeiden Joany en Sabrina tegelijk.
Joany keek haar verbaasd aan, maar Sabrina glimlachte haar geruststellend toe alsof ze wilde zeggen dat ze op haar hulp kon rekenen.
Joany wist wel beter…
‘Het klinkt wel als iemand,’ merkte Louis grijnzend op.
‘Ja, het is iemand, maar hij is niet belangrijk. Gewoon, één of ander jochie waar Joany verliefd op is, toch Jo?’
Joany’s bloed veranderde in ijs en de vriendelijke, geruststellende glimlach op Sabrina’s gezicht veranderde langzaam in een gemene grijns.
Pay-backtime, zeiden Sabrina’s glanzende blauwe ogen.
Ach ja, dat had Joany kunnen verwachten natuurlijk, na dat trucje met die handtekeningen.
En waarschijnlijk had dat rotjoch van een Harry nog verteld ook dat alle vijf de jongens haar zonder shirt hadden mogen bewonderen.
Ja, nu kreeg Joany de volle laag.
Zes paar ogen staarden haar vol verbazing aan, en het overige paar keek wraakzuchtig en tevreden een andere kant op, genietend van het moment.
Toen pas kwam het in Joany op om iets te zeggen. ‘Oh, nee, hoor. Dat is echt onzin,’ wist ze zonder te stotteren uit te brengen.
Demi’s hand kneep troostend en begripvol in de hare. Tranen schoten in Joany’s ogen, ze voelde zich zo klein en vernederd.
En ten opzichte van die prachtige Sabrina die nog steeds verliefd het handje van die eikel Harry vasthield voelde ze zich alleen maar nog waardelozer.
Er viel een pijnlijke stilte die Harry met een kuchje doorbrak. Nu waren alle ogen op hem gericht, en hij leek wel te genieten van die aandacht net als Sabrina aan zijn zijde.
Ergens was Joany hem dankbaar dat niemand nu meer op haar lette en ze rustig haar verdriet en schaamte terug kon dringen. Maar ze haatte hem teveel om ook maar enig gevoel van dankbaarheid te kunnen tonen.
‘Het is al half elf. Misschien moeten de dames eens naar huis.’
Sabrina jammerde teleurgesteld en gaf toen met neergeslagen ogen en een dun stemmetje toe. ‘Oké, ik geloof het ook, Hazza. Het was erg leuk vandaag.’
Hij glimlachte en kneep even in haar hand.
Joany stond op en trok Demi met zich mee overeind. Ze kregen vier berenknuffels en Demi gaf Harry een vluchtige knuffel.
Sabrina had zich ondertussen losgemaakt van Harry en begon de andere jongens te knuffelen, die haar maar al te graag vast wilden houden.
Harry en Joany stonden ongemakkelijk tegenover elkaar, niet zo goed wetend wat ze met elkaar aan moesten. Joany vertikte het hem aan te raken, laat staan te omhelzen.
En dus gunde ze hem een niet-gemeende glimlach en zei: ‘Nou, tot ziens dan maar, hè?’ En in haar hoofd zong ze er plagerig: ‘Ja, tot nooit meer ziens, hoop ik!’ achteraan.
‘Ja, eh… tot ziens, Jenny.’
Joany’s bloed kookte van woede en ze voelde hoe ze langzaam rood werd. Kon die godvergeten klootzak niet gewoon haar naam onthouden?! Zo moeilijk was dat toch niet?
Joany noemde hem toch ook niet Herman of Harrold?!
Ze ging bij Demi staan die haar arm om Joany’s schouder legde als een echte beste vriendin.
Ze keken toe hoe Harry en Sabrina tegenover elkaar stonden. Harry trok haar in zijn sterke arm en fluisterde iets in haar oor dat niet voor de rest bestemd was, maar aan de tevreden en onoverwinnelijke glimlach op Sabrina’s gezicht te zien kon Joany wel raden wat hij gezegd had.
En haar vermoeden klopte toen ze zag hoe Sabrina hem verlegen een kusje op zijn wang gaf en Harry een papiertje in Sabrina’s achterzak liet glijden.
Joany’s ogen volgden Sabrina’s lippen aandachtig, en ze ontcijferde zonder moeite de woorden die Sabrina zo zacht zei dat niemand ze horen kon: ‘Tot morgen dan, Hazza.’
Joany’s hart bonsde en ze kneep hard in Demi’s bovenarm. ‘Verdomme,’ siste ze. ‘Ze hebben een date! Een echte date!’
Demi grinnikte en boog zich naar Joany toe. ‘Wat zeg je ervan dat we die gaan bespioneren?’
Eigenlijk waren Joany en Demi te oud voor zulke dingen maar ontkennen dat het leuk en spannend om te doen was konden ze niet.
En bovendien wilden ze dolgraag weten of die kwal genaamd Harry echt dom genoeg zou zijn om zo met open ogen in Sabrina’s val te lopen.
Daar begon het nu wel op te lijken…

Ik heb lekker vakantie, na na na na na!
Lekker puh! Ah nee, nu word ik gemeen, sorry!
Krijg ik een kudo, kudo, kudo? *kijkt schattig als een hamster*