009.

Ik schrok op en opende de deur.
'Lukt het uitpakken wat?' vroeg de blonde vrouw met het opgestoken haar die binnenkwam.
'Eh.. ja.' twijfelde ik, starend naar mijn ongeopende koffer.
'Je mag straks wel even naar beneden komen, dan vertel ik je wat over hoe het er hier aan toegaat. Of heeft Angelique dat al gedaan?'
Ik knikte, 'Angelique heeft me het meeste al verteld.'
Ik had niet opgelet, maar ze had het me wel uitgelegd.
'Mooi,' zei ze met een glimlach.
'Je coach komt er straks aan, die gaat je verder helpen, maar ze is nu even boodschappen doen met Marlijn. Ze komen zo wel terug.'
Ik knikte terwijl ik een ongemakkelijke glimlach op mijn gezicht wist te toveren.
'Oké dan, ik laat je even uitpakken. Je komt zo wel even beneden hè?'
Ik knikte nogmaal. Ze liep mijn deur uit.
Ik ademde diep uit, 'Ohja,' hoorde ik terwijl ik weer even opschrok. Ze tuurde weer even om de deur heen,
'Je docter heeft ons bepaalde medicatie meegegeven, voor je hart. Die zul je straks ook even moeten nemen.' Ze glimlachtte weer naar me, terwijl ik knikte.
'Je zult er wel even iets bij moeten eten, maar dat is vast geen probleem.' Ze glimlachtte nog steeds 'vriendelijk' en ik zei niks.
Natuurlijk was het wel een probleem.
'Oké tot zo!' zei ze.
'Doei,' wist ik uit te brengen, de trilling in mijn stem was duidelijk op te merken.
Ze sloot de deur en ik wachtte tot ik haar van de trap af hoorde lopen.
Gelukkig, ze was nu echt weg.