O4O. Elisa Romaine

Mijn slaap werd de hele tijd, telkens opnieuw, onderbroken door meerdere nacht- of eigenlijk ochtendmerries. Sommigen waren vrij standaard; de gebruikelijke dromen over de dood waar Cecilia en ik altijd een hoofdrol in leken te spelen, maar er waren ook andere ochtendmerries die me wakker hielden. Niet omdat ze eng of choquerend waren, maar omdat ze… Mooi waren? Ja, ze waren mooi. Ik kon er simpelweg geen ander woord voor bedenken. Het waren prachtige hersenspinsels die ik zo vreselijk verafschuwde. Ik verafschuwde ze omdat ze me duidelijk maakten wat ik niet wilde toegeven, ik was verliefd. Fuck.
Ik wist het, dat was niet het taalgebruik wat ik normaal hanteerde, maar wederom was er geen ander woord voor te bedenken. Fuck.
Het was Embry’s gezicht wat me telkens wakker maakte uit de verschrikkelijkste dromen, het waren zijn prachtige bruine ogen die… Hoor mij nou, ik klonk als een verliefde puber. Twee dingen die ik niet was of wilde zijn. Vul zelf maar in wat op wat sloeg.
Een geërgerde zucht gleed over mijn uitgedroogde lippen toen ik mijn benen van de bank af gooide. Een snelle blik op de klok vertelde me dat ik toch vier uur had weten te slapen, of te wel, veel te kort. Nou ja, beter dan helemaal niet.
In de keuken pakte ik een croissant en met deze nog in mijn hand vluchtte ik het huis weer uit. Even gewoon de zilte lucht op mijn gezicht voelen blazen en verder helemaal niets doen, het klonk als een plan, een redelijk goed plan al zeg ik het zelf. Ik nam een hap van de croissant en begon te denken. Ik schreef in mijn hoofd een route voor mezelf uit, links, rechts, links, rechts, rechts, tweede straat links en dan zou ik wel zien waar ik uitgekomen was. Oh, soms was ik wel geniaal. Een kleine lach sloop op mijn gezicht terwijl ik liep.
En toen bleek waarom ik SOMS geniaal was. De weg stopte vlak na de tweede “rechts”. De weg stopte gewoon. Opeens was de weg verdwenen en stond er een muur van bomen voor mijn neus. Joepie. Ik propte het laatste stukje croissant in mijn mond en besloot gewoon verder te lopen. Dezelfde route, maar dan met meters. Over tweehonderd meter links, en dan gewoon rechtdoor gaan. Ik zou vanzelf ergens uitkomen en anders kon ik altijd terug door nog een keer naar links te gaan. Dan was ik weer terug, of was ik in Canada… Het kon allebei, al was Canada wel vrij ver lopen. Iets te ver misschien. Ik lachte om mijn eigen stupiditeit en begon weer te lopen.