006.

'Maak je geen zorgen, je komt hier terug zodra het beter met je gaat, Ja?'
Angelique glimlachte terwijl ze voor zich uitstaarde.
'Zodra jij beter wordt mag je andere meisjes net als jij gaan inspireren beter te worden.'
Ik keek haar geschrokken aan.
Mensen helpen was niet echt een plan wat ik voor ogen had.
'Je zou levens kunnen redden, is dat niet mooi?'
Ik knikte, het was weldegelijk mooi, maar ik had mijn eigen vriendin haar leven niet eens kunnen redden.. Hoe zou ik dat nou van andere mensen wel kunnen doen?
'Kijk niet zo moeilijk,' zei ze, toen ze even een blik op mij wierp.
Ik wilde Angelique vertellen dat alles me deed denken aan Karin, dat ik me gewoon niet meer normaal kon houden, zelfs nu ik uit het raam keek herkende ik me dingen die Karin wel en niet leuk vond, maar ik kon het niet.
De omgeving die naar mijn huis toe leidde, we reden erlangs.
Ik dacht aan Marcel, mijn broer, die er altijd voor me was geweest tot nu, zelfs al wilde ik niet dat hij er voor me was.
Mijn moeder, die niet veel op me had gelet, maar ik weet dat ze van me hield.
'Je woont daar toch?' zei Angelique die wachtend op het stoplicht naar een straat wees.
Ik knikte.
'Ja, daar woonde ik.'
'Wil je erlangs gaan?'
Het stoplicht stond op groen toen we erlangs reden en ik dacht na, de schaamte en angst die ik zou voelen als ik nu mijn moeder en broer tegen zou komen, nee dat leek me geen goed idee.
Wat het meisje tegen me had gezegd kwam opeens terug.
'Er zijn hier genoeg meisjes weggegaan die niet beter wilde worden. Je hoeft niet gedwongen naar Utrecht. Niks is dwang.'
Ik zuchtte. Wat als ik gewoon naar huis ging? Wilde ik beter worden?
'Ik denk het ni-' mijn adem stokte toen ik de flat zag waar ik op had gestaan, meegevoerd in de waas waar ik op dat moment in was. Ik was van plan te springen, als die ene jongen me niet gestopt had. Ik probeerde mijn normale ademhaling weer te vinden, alles wat toen was gebeurd leek zo ver weg. Jenna, Kyra, Irene en Iris, mijn vroegere vrienden. Iris.. hoe zou het met haar zijn?
Alex, de jongen die me redde van mezelf, hoe zou het met Alex zijn?
Ik bedacht me dat ik zijn nummer nog had gekregen, maar ik had hem nooit meer teruggebeld.
De parel, een plek die vreselijk was maar helemaal van de realiteit afgesloten leek te zijn.
Het was een huis maar ook een gevangenis.
Je kon er niet weg, je had geen contact met familie en vrienden, maar het was er ook kalm, je hoefde niks. Geen school, geen familie, geen werk, maar er was ook niks te vinden.
Behalve eten en eten was de duivel.