005.

Ze opende de achterklep van haar donkerblauwe Bmw.
Ik legde mijn koffer erin.
Zonder iets te zeggen stapte ze in de auto en ik stapte ook voorin.
'Luister, Lotte,' begon ze. Haar stem klonk raar, niet zoals ik hem kende. Ik weet niet of ze boos was, of gewoon verdietig.
'Karin konden we niet redden, maar' ze pauzeerde.
Ze keek me hoopvol aan en ik schrok van haar blik, zo kende ik haar niet, ik had haar nog nooit zo'n reactie van haar gezien, Ik had nog nooit gevoeld dat ze bezorgd om me was, maar nu kreeg ik het rare gevoel dat ze zichzelf niet was, ik voelde me onzeker nu ik een kwetsbare kant van haar kreeg te zien.
'Jou wel'
Mijn adem schokte. Was ik nu van haar afhankelijk?
wat als ik.. dit niet overleefde, net als Karin, nam ze zelf de schuld?
Vond ze dat ze ons moest redden?
Ze zette de sleutel van de auto in het slot en staarde even voor zich uit. 'We hebben besloten dat het beter is om je behandeling voort te zetten in een omgeving die je niet steeds terug laat denken aan Karin, maar waarin je je meer op jezelf kunt focussen.' Nu klonk ze weer als haar professionele-zelf. Ze startte de auto en ik staarde uit het raam.
Ik zuchtte. Alsof ik ooit Karin zou kunnen vergeten.
Meteen toen die naam in me naar boven kwam moest ik vechten tegen tranen. Ik probeerde de brok in mijn keel weg te werken door veel te slikken maar het leek niet te helpen. De auto draaide van de oprit af en ik staarde naar mijn oude huis. 'Doei Sophie' fluisterde ik binnensmonds.
'Ik hoop tot ziens.. '