004.

Ik sleepte mijn koffer mee naar buiten terwijl Angelique achter me aanliep. Ik zag dat ze even doei zei tegen de andere begeleiders en me de weg naar haar auto wees.
'Heb je er zin in?' Ik draaide met mijn ogen.
'Waar zin in? Ik word hier weggestuurd.' Angelique schudde haar hoofd en ging voor me stilstaan. Ik schrok van de manier waarop ze me aankeek.
'Je gaat hier weg om beter te worden oké?
Ik laat je niet in de steek, begrijp je dat?' Ik wilde ja knikken maar om eerlijk te zijn begreep ik het helemaal niet.
'Dus je wilt zeggen dat jullie minder goed mensen met een eetstoornis kunnen behandelen?'
'Nee!' riep Angelique verontwaardigd uit.
Ik weet niet waarom, maar woede borrelde bij me op, misschien omdat ik het gevoel had dat ze me in de steek lieten, misschien omdat ze me weghaalden bij mijn enige vriendin.
'Want dan had je Karin daar beter iets eerder heen kunnen sturen,'
Het was eruit voor ik er erg in had.
Ik schrok van wat ik net zei, natuurlijk was het niet waar en het was ook nog eens heel gemeen. Angelique zweeg, ze zei niks meer en wees me naar de auto.
Ik zei ook niks meer, maar schaamde me. Ik was tever gegaan, dat sowieso. Ik kon Angelique of deze kliniek de schuld niet geven van de dood van Karin, maar ik was zo bang dat ik Sophie ook zou verliezen..