De 100e Hongerspelen - 37
Het was tijd voor de individuele trainingen, en iedereen werd één voor één weggeroepen. Nadat de zeven eerste tributen weggeroepen waren, waren bijna alle beroeps weg. Enkel Odette was er nog. Heel de groep aan de tafel waar ook Ian, Vania en Xandrijn zaten, wierp haar kwade blikken toe.
“Nu durf je niet meer hé, nu je alleen bent”, spotte Selm. Odette keek hem hooghartig aan, maar wendde zich daarna tot Xandrijn, Vania en Ian.
“Ik, euh, ik wou nog even zeggen dat euh, dat het me spijt, van dat meisje”, mompelde ze. Net toen ze dat gezegd had werd ze weggeroepen, en ze haastte zich de eetzaal uit.
“Oké, dat was vaag”, merkte Ian op. Het was totaal in tegenstelling tot haar normale gedrag.
“Ze is een beroeps, niet te vertrouwen dus”, vond Dristan, een bejaarde man uit zeven.
Het duurde lang, maar uiteindelijk werd ook Xandrijn weggeroepen. Ian en Vania bleven nog alleen over.
“Ik ben zenuwachtig”, zuchtte Vania.
“Het komt wel in orde, doe gewoon waar je goed in bent”, suste Ian. “Denk gewoon even niet aan die stomme spelmakers of aan de punten.”
“Oké”, ging Vania met een zucht akkoord. “Euh, Ian, wat denk jij eigenlijk van die Adriënne?”
“Ik weet het niet, ik ken haar amper”, zei hij schouderophalend. “Hoe dan ook, ze kan ons nu toch niet helpen.”
“Ian Mellark”, werd er geroepen, en Ian liep de trainingszaal in. Hij liep recht naar het onderdeel van het boogschieten, nam een boog en schoot pijlen naar alle mogelijke doelwitten in de zaal. Al snel merkte hij dat niemand keek. Nou ja, bijna niemand, Adriënne keek wel, maar dat was waarschijnlijk vanwege zijn moeder. Zijn ouders hadden gelijk, niemand was geïnteresseerd in tributen uit 12. Even keek hij rond in de zaal, en besloot toen een lamp vlakbij de spelmakers stuk te schieten. Tot zijn verbazing schoten de spelmakers in de lach, nadat ze van hun schrik bekomen waren.
“Een ware zoon van zijn moeder”, hoorde hij iemand zeggen. Een andere spelmaker nam een appel en gooide die naar Ian. Ian doorboorde hem zonder moeite met een pijl, al had hij het niet zien aankomen.
“Nou ja, hij is toch net iets beleefder, deze keer viel niemand in een schaal punch”, zei een andere spelmaker.
“Heren, even de aandacht erbij graag”, zei de hoofdspelmaakster verstoord. Ze nam een enveloppe van de tafel en gooide die naar Ian. “Geef deze aan je mentoren. Je kan gaan.”
Reageer (6)
<3
1 decennium geleden