045.

Verstijfd zit ik in de auto en de paniek slaat toe, voordat ik het in de gaten heb word ik uit de auto getild. Een hand op mijn hoofd duwt me in de nekholte van degene die me vast heeft. Voorzichtig til ik mijn hoofd een beetje op om te kijken naar de mensen maar ik druk mijn hoofd snel weer tegen de schouder aan als ik zie dat ze steeds dichterbij komen. “Niet luisteren naar die mensen” fluistert Harry in een poging om me gerust te stellen. ”Harry! Niall! Who is that girl?” – “Harry, is that your girlfriend?”- “what are you gonna do?” een rilling trekt over mijn rug bij het horen van al die vragen en langzaam beginnen de tranen uit mijn ogen te rollen. Zachte snikken verlaten mijn mond en voor de tweede keer vandaag word ik in een flashback gezogen.

Meteen nadat de drie schoten door de straat klonken heeft de politie mij en Marissa naar haar huis gebracht. Vaag hoor ik de politie iets zeggen over slachtoffer hulp maar alles wat ik kan doen is voor me uitstaren met tranen in mijn ogen. De dagen tot aan de begrafenis probeer ik me sterk te houden, ’s avonds in bed als ik zeker weet dat Marissa aan het slapen is, huil ik mezelf in slaap maar overdag probeer ik ze binnen te houden. De pers staat dag en nacht voor het huis van Marissa waardoor ik niet naar buiten durf. Ruud regelt de begrafenis het enige dat ik hoef te doen is toestemmen of zeggen dat ik het anders wil. Om de pers rustig te houden heeft Ruud besloten dat mijn vader een dag later dan mijn moeder en broer begraven wordt. Ook zal zijn begrafenis in besloten kringen zijn.

De dag van de begrafenis, de pers heeft een verbod gekregen om in de kerk of op de begraafplaats te komen. Dat houdt ze echter niet tegen om mij te achtervolgen. Voor mijn gevoel zijn er wel honderden fotograven en tientallen camera ploegen aanwezig, allemaal schreeuwen ze dingen naar me en ze leggen elke beweging die ik maak vast. Het liefst blijf ik binnen maar ik moet naar de auto die me naar de kerk zal brengen. Diep haal ik adem voordat ik samen met Ruud en Matthijs het huis verlaat. Matthijs knijpt zachtjes in mijn hand om te laten merken dat hij naast me staat. Voorzichtig open ik de deur en meteen komt de pers op me afgestormd. “isa! Hoe gaat het?” – “had je het zien aankomen?” – “is het waar dat je geen woord meer hebt gesproken?” – “Isa!” – “Isa!” – “Isa hier!” Camera’s en microfoons worden in mijn gezicht geduwd en verbaasd blijf ik staan. Mijn ogen vullen zich met tranen en de pers komt steeds meer om me heen te staan tot ze me hebben ingesloten. Gelukkig heb ik een zonnebril op zodat niemand kan zien dat ik op het punt sta om in huilen uit te barsten. Iemand tilt me op en zonder dat ik het ook maar besef word ik naar de auto gedragen. Mijn hoofd verstop ik in de nek en aan de geur ruik ik dat Matthijs degene is die me naar de auto brengt. De pers rent achter ons aan en ze beginnen steeds harder te schreeuwen. Ergens hoor ik Ruud tegen de pers roepen in een poging om ze rustig te krijgen.

“Isa? We zijn binnen, de pers is weg” langzaam kom ik weer terug in de echte wereld en ik voel hoe ik Harry krampachtig vasthoud. Heel langzaam laat ik hem een beetje los maar zodra hij me wil neerzetten grijp ik zijn shirt weer vast. “rustig maar, we zijn binnen niemand kan hier komen” zegt hij zachtjes terwijl hij me over mijn rug wrijft. Ik hoor hoe er een paar mensen aan komen rennen en ik krimp meteen in elkaar. “Isa?” hoor ik een bekende stem zeggen, voorzichtig draai ik mijn hoofd naar de persoon toe en ik zie Martijn, Dennis en Niall in de deuropening staan. Met mijn tranen in mijn ogen kijk ik ze aan en voorzichtig komen ze naar me toe gelopen. Dennis neemt me over uit Harry zijn handen en met zijn tweeën knuffelen ze me bijna dood. “Niall vertelde ons wat er gebeurde buiten” zegt Dennis na een tijdje en hij veegt een pluk haar uit mijn gezicht. Ze zeggen er verder niks over en dat hoeft ook niet. Het zijn jongens die niet goed over gevoelens kunnen praten maar ze weten hoe erg de pers zich heeft misdragen de eerste paar maanden na het hele drama. Ze hebben het zelf meegemaakt toen ze bij me op bezoek kwamen en natuurlijk hebben ze alles gezien op tv en in de kranten en tijdschriften. Ze kunnen er niks aan veranderen en dat weten ze, ze laten me alleen weten dat ze er voor me zijn.