08.1

Ik liep het bos in en veranderde. Op dit moment waren ze aan het vergaderen over de newborns, dus er was niemand aan het wachtlopen, wat hielp om mijn gedachtes op een rijtje te zetten. Ik zat nog steeds met de brief van mijn moeder. Ik rende langs de rivier, de bergen in. Ik ging naar een grot toe en transformeerde terug toen ik plotseling een stem achter me hoorde. "Zo liefje. Zal ik maar eens afmaken waar ik de vorige keer werd tegengehouden?", vroeg de roodharige vrouw. "Liever niet.", zei ik. Waarom had ik de gave om mezelf in de nesten te werken? "Liever niet.", lachte ze. Ze liep om me heen. "Maar, je zou misschien de oplossing voor een klein probleem kunnen zijn." Pro-bleem? "Probleem?" "Riley!" Er kwam een jongen aanlopen die ik vaag kende. Wacht, dat was de broer van Lilian. Hij was al meer dan een jaar verdwenen. En nu wist ik dus waarom. "Riley, wat doe jij hier?", vroeg ik verbaasd. "Wie ben jij?", vroeg hij verbaasd. "Ehm Alyson, vriendin van je kleine zusje, Lilian. Die nu denkt dat je dood bent." Riley keek me vaag aan. "Houd je mond.", snauwde de rode vrouw tegen mij. "Terug naar het onderwerp. Riley, ik denk dat zij de oplossing is voor ons kleine probleem." Hij keek naar me. "Ja. Ik denk het wel." Voor ik et door had lag ik op Rileys schouder. "Laat me los!", schreeuwde ik. "Houd je mond.", siste de rode vrouw. Ze deed haar hand over mijn mond. Zoals ik al zei, ik had een gave om in de problemen te komen. Ze begonnen te rennen richting Seattle. Ergens in een bos gooide Riley me op de grond. Ik maakte een piepend geluid van de pijn. "Houd je mond.", snauwde de rode vrouw. "Wie ben jij en wat wil je?", vroeg ik. "Zul je snel genoeg merken."