Brown

Het mocht dan wel lente zijn, maar dat maakte het nog geen zomer en het weer was dan ook nog steeds erg wispelturig. Een dag nadat Percy en Oliver op het Quidditchveld hadden genoten van de zonnestralen, had opeens iemand in de hemel de kraan opengezet. De regen werd onweer en ‘s middags was het zelfs zo erg dat Oliver besloot de training af te lasten. Dat was de beste indicatie die er te krijgen viel van hoe verschrikkelijke het stormde, want Oliver had zijn team al erg letterlijk door weer en wind gestuurd.
      Oliver wist niet precies wat hij met zijn extra vrije uren moest doen. Hij had nog een hele stapel huiswerk liggen, maar de teleurstelling dat hij die dag niet meer zou kunnen vliegen was al erg genoeg, dus wilde hij zijn humeur niet nog meer verslechteren door zich met dat soort dingen bezig te houden. Hij bedacht zich dat Percy rond deze tijd meestal aan het werk was in de slaapzaal, dus ging hij vanuit de Common Room omhoog om hem te zoeken. De kans was groot dat hij Percy niet zou kunnen verleiden tot een potje toverschaak, maar het vooruitzicht huiswerk te maken samen met Percy vond Oliver gek genoeg ook helemaal niet zo vervelend klinken.
      Toen hij de deur naar de kamer van de zesdejaars jongens openduwde was het eerste dat hij hoorde echter niet het gekras van een veer op perkament, maar het geklapper van tanden. Percy zat met een boek voor zich op zijn bed. Dat was niet heel uitzonderlijk, afgezien van het feit dat hij zijn knieën had opgetrokken en er niet uitzag alsof hij echt iets las. Oliver snapte ook niet waarom hij dat überhaupt probeerde, want hij was doorweekt en zag er ijskoud uit.
      “Perce, wat is er met jou gebeurd?” vroeg hij verrast.
      “I- Ik moest naar de kassen om iets te bespreken met p- professor S- S- Strout.”
      Oliver was bang dat Percy zijn tong zou afbijten als hij nog langer zou proberen te praten. “Je moet echt droge kleren aantrekken, Perce,” zei hij bezorgd.
      “H- Heb ik niet. Alles z- zit in de was.”
      Oliver dook onder zijn bed en trok zijn hutkoffer tevoorschijn, waar hij een modderkleurige bruine trui uit opdiepte met de letters PU voorop. Die gooide hij Percy toe. “Trek dat maar aan.” Percy schudde zijn hoofd, maar nog voordat hij zijn protest onder woorden had kunnen brengen dreigde Oliver al: “Als je morgen ziek bent, zul je het Potions practicum missen.”
      Dat was voldoende om Percy in beweging te zetten. Oliver deed zijn best om een andere kant op te kijken terwijl Percy zijn trui wisselde.
      “Dankje,” mompelde Percy, terwijl hij weer op zijn bed klom. Oliver bekeek hem kritisch. De lengte van de mouwen was ongeveer goed, maar aangezien Percy een stuk magerder was dan de sportieve Oliver, zag het er toch uit alsof hij erin verdronk.
      “Heb je geen broek nodig?”
      “Nee, de mijne is al bijna droog.” Oliver knikte en kwam naast Percy op de rand van het bed zitten. “Ik heb je deze trui nog nooit zien dragen,” merkte Percy op.
      “Ik heb hem van een tante gekregen die ik niet mag.” Daarom droeg Oliver hem uit principe niet, al vond hij hem eigenlijk geweldig. Ondanks de maat stond hij Percy echter ook wel goed, vond Oliver. Hoewel dat misschien niet zo verrassend was, want eigenlijk stond alles wat Percy droeg hem goed.
      “Hij heeft wel een beetje een rare kleur.”
      “Wat?” vroeg Oliver geschokt. “Dat is geen rare kleur! Dat is modderbruin, de teamkleur van Puddlemere United, wat het automatisch de beste kleur maakt die er bestaat.”
      Percy leek moeite te moeten doen om een glimlach tegen te houden. “Gisteren zei je nog dat groen je lievelingskleur was.”
      “Nou, dan heb ik me blijkbaar vergist.”
      Later, toen hij al op bed lag, dacht Oliver slaperig nog eens terug aan dat moment. Het viel hem opeens op dat zijn lievelingskleur was gewisseld van groen naar bruin toen Percy een andere trui had aangetrokken. Hij hoopte dat dit niet betekende dat hij een vreemde obsessie aan het ontwikkelen was voor truien, maar voordat hij er nog langer over na kon denken zonk hij weg in een diepe slaap. Hij was te moe om te beseffen dat het misschien niet aan de truien lag, maar aan degene die ze droeg.