8. Closer than ever

De lichten gingen uit, mijn hart stond stil. Alle meisjes (en cougars) om me heen begonnen luidkeels te schreeuwen. Er begon een filmpje te spelen, waardoor het gegil nog harder oplaaide, als dat al mogelijk was.
En toen kwamen de jongens het podium op. Louis.
Ik hoorde Pauline naast me gillen. Ik hoorde iedereen gillen. Zelf stond ik daar versteend te kijken naar Louis.
Dit was raar. Hij was zo dichtbij, zo dichtbij. Maar ook zo ver weg. Als ik hier naar beneden liep stond ik zo voor het podium. Dan moest ik wel langs alle gillende meisjes die staanplaatsen hadden. Maar, dan was ik bij het podium. Ik zou er zelfs op kunnen klimmen: ware het niet dat er allemaal enge securitymannen me op stonden te wachten. En ik stond niet graag in de picture.
Pauline had een groot stuk karton meegenomen waar "Sky" op stond geschreven met een pijl naar beneden. Ze hield dat ding de hele tijd omhoog, wat de mensen achter ons niet heel leuk vonden.
En toen was het concert voorbij. Onze tweets waren niet opgelezen, ook al had Delia er 200 verstuurd via mijn account. Ik had een brok in mijn keel en ik voelde tranen in mijn ogen opkomen.
Pauline, die de tijd van haar leven had gehad, keek me verbaasd aan.
"Hij stond daar gewoon, op het podium. Ik ben zo dichtbij geweest.", zei ik met een trillende stem.

Ik begreep ook niet waarom dit zo'n grote invloed op me had. Ik kon nooit verliefd zijn op Louis. Liefde op het eerste gezicht bestond niet. Maar toch had ik wat voor hem gevoeld. Het frustreerde me dat ik gewoon alle middelen had om in contact met hem te komen, maar het me maar niet lukte. Ik had veel geld betaald voor dit stomme concert en het maakte me alleen maar meer overstuur. Louis was daar. Hij had daar gestaan. Misschien had ik gewoon de gok moeten wagen en het podium op moeten klimmen. Maar nee, Sky is weer te netjes of te bang en doet dus niet zoiets.

"Het lukt ons echt wel, Sky. Misschien leest hij binnenkort je brief wel en dan komt alles goed!", probeerde Pauline me te troosten. Ik schudde mijn hoofd.
"Ik ben net zo kansloos als elke fan in Narnia.", zei ik.
"Lieverd, jij bent geen Narnia fan. Jij woont gewoon in Engeland.", merkte Pauline op. Ik haalde mijn schouders op en liep sip achter haar aan toen ze de zaal uitliep, samen met de grote menigte.
Plots draaide ze zich om, waardoor ik tegen haar op liep en me kapot schrok.
"Ik heb een idee.", glunderde ze, "We gaan One Direction stalken. Kom mee! Er is hier vast wel een achterkant of een plek waar ze vertrekken."

We bleven tot laat, samen met wat andere fans. Na een lange tijd merkte een van de fans op dat de gordijnen van het raam boven ons weg werden geschoven. Toen Harry verscheen begonnen de meisjes hard te gillen. Pauline, opeens heel kalm, hield het bord met mijn naam omhoog en ik wist gewoon dat Harry het op had gemerkt. Hij drukte zichzelf tegen het glas aan om het beter te kunnen zien en stak zijn duim op. Hij liep weg en kort daarna kwam hij terug met Louis.
Ook hij merkte het bord op, dat zag ik net voordat een stel sterke bewakers ons wegvoerden.