Hoofdstuk 20

"Nou, uh, het zit zo," begon Didi. "Je was ontvoerd en in een bos gedropt. Toen gingen we je zoeken. Mellanie en Stef vonden je, maar toen werd je met die pijl geraakt in je been. Je bent zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht, waar ze de pijl hebben verwijderd. Maar toen lag je in coma..."
"Ik heb wel alles gehoord wat jullie zeiden..." zei Paula zachtjes.

"Oh Paula, ik ben zo blij dat je weer wakker bent!" zei Femke. "Ik ben ook blij om jullie weer te zien!" zei Paula.
"Femke, ik zie alles zo wazig..." "Paula, slimpie! Misschien is het verstandig om je bril op te zetten?" "Kun je hem voor mij pakken?" "Ik zie hem niet Paula... Waar heb je hem gelaten?" "Ik, uh, weet het niet... Misschien ben ik hem in het bos verloren?" Lekker, dacht Paula... Zo kon ze niet eens iets zien..

Een paar dagen later mocht Paula weer naar Galaxy Park. Ze had alleen nog te veel last van haar been om erop te kunnen lopen, daarom liep ze op krukken.
"Paula, misschien mag je even in het verborgen vakantiehuis van mij en m'n vader zitten" zei Femke en ging het direct vragen.
"Jep, het mag."
Ze reden naar het huis en gingen naar binnen. Daar zette ze de tv op.
"Nu op het nieuws, er is een groot drama gebeurd in de VS, een vliegtuig die opweg was naar de VS is neergestort tijdens zijn vlucht. Er zijn 20 gewonden en 10 doden. Het vliegtuig nummer is: 23." zei de nieuwsspreker.
"Dat is het vliegtuig van Os!" riep Femke. Ze spoelde het nieuws terug, zette het op pauze en riep de andere jobstudenten.
"Kom mee!"
Ze liepen naar het verborgen huis en Femke zette het nieuws aan. Terug herhaalde de nieuwslezer alle woorden die ze gezegd had daarvoor.
"Dat, dat is het vliegtuig van.. Os..." zei Paula zacht.
Iedereen bleef verbijsterd zitten. Was het waar wat Paula zei? Paula begon te huilen. Stef liep naar de telefoon en probeerde Os te bellen. De rest bleef voor de tv zitten, in afwachting van meer nieuws. "Jongens, Os neemt niet op." zei Stef. "Meer nieuws over het vliegtuig-ongeluk in de VS," begon de nieuwslezer. "Het dodental is opgelopen tot 30 doden. Er wordt nog steeds gezocht naar overlevenden. De gewonden zijn naar het ziekenhuis gebracht." Iedereen was stil. Leefde Os nog?
De uren verstreken, en niemand wist hoe het met Os was. Paula voelde zich niet lekker. "Femke, ik voel me niet zo lekker. Ga je mee naar mijn kamer?" zei Paula zachtjes. Paula en Femke liepen naar de kamer waar Paula sliep. Het duurde even voordat ze er waren, omdat Paula op krukken liep. "Femke!" werd er vanuit de woonkamer geroepen. "Femke, ik heb zo'n buikpijn." Paula zette de krukken tegen het bed aan en hield zich vast aan de stang van het stapelbed. "Femke! Kom snel!" werd er nog een keer geroepen. Femke draaide zich om en liep snel naar de woonkamer. Maar daardoor zag ze niet dat Paula naast het bed op de grond flauwviel.


"Femke! Ze hebben nieuws! Kom jij aan de telefoon?" Femke nam de telefoon van Mellanie over. "Hallo, met Femke," zei Femke. "Hallo Femke." "Hallo, met Mark Forgin van de vliegtuig ongelukken inspectie. Jij kent Os?" "Uhm ja, ik ken Os. Hij is een vriend van mij." "We hebben slecht nieuws. Er is nog 1 vermiste.. En dat is Os..." Femke liet de telefoon uit haar handen vallen. Iedereen keek haar verbaasd aan. "Os.. Os is vermist..." bracht ze moeizaam uit.