Hoofdstuk 18

Femke liep in het ziekenhuis, ze zocht Paula. Opeens zag ze een blond meisje hand in hand met een jongen met zwart haar. Waren dat nu Mellanie en Stef?! Ze liep wat naar voor. "Ah, dus jullie zijn het. Waar is Paula?" zei Femke kattig. "Operatiekamer." zei Mellanie. "En Hoelang gaat dat duren?"
"5 uur."
"What?!" zei Femke.
"Heel de tijd naar die twee kijken? No way!" dacht Femke.
Femke liep weg van de twee tortelduifjes. Daar had ze nu even hélemaal geen zin in. Ze maakte zich ongerust over Paula. Wat was er gebeurd in het bos? Femke pakte een tijdschrift en begon maar te lezen om de tijd te doden. Ze hoorde de tortelduifjes achter zich. Waren die niet ongerust ofzo? Tja, dat kan je ook niet als je alleen maar met jezelf bezig bent... dacht Femke. Daar had ze dus helemaal niks aan, nu ze zo verdrietig was.

Het was 5 uur later en Femke lag half te slapen. Ze voelde hoe iemand haar wakker schudde. "Femke?" Femke deed haar ogen open en zag dat het Mellanie was. "Femke, die dokter daar wil je spreken over Paula." Femke was in een ruk wakker en ging snel naar de dokter toe.
"Dus jij bent Femke?" "Ja, dat klopt." zei Femke aarzelend. De dokter zag er nou niet erg blij uit... "Femke, we hebben niet al te goed nieuws voor je. Paula is niet geraakt met een kogel, maar met een gifpijl. We hebben hem verwijderd, maar het gif heeft zich waarschijnlijk wel verspreid." "Dus?" vroeg Femke bang. "Ze... Ze ligt in coma." Femke was even in shock. Dit kon er ook nog wel bij... Ze wilde naar Mellanie en Stef gaan, maar toen ze zag hoe druk die met zichzelf bezig waren, liep
ze snel weer weg. Didi wilde niks van Paula weten, dus die hoefde ze ook niet te bellen.

Femke belde Os, die ondertussen al naar Galaxy Park was gegaan, maar de enigste was met wie ze nu kin praten. "Hoi Femke, met Os." "Os, waar ben je?." "Ik sta op het vliegveld. Mijn ouders hadden een verrassing vakantie voor mij." "Okee... Veel plezier" Femke hing op. Daar had ze dus ook niks aan.