|| O32
||Hogwarts
||Nathaniël||
Mijn handen jeukten terwijl ik de twee gadesloeg. Nog net was mijn blik op hun ineen gestrengelde handen gevallen, alvorens Winter los had gelaten. Het was me nu wel zeer duidelijk dat mijn gehele plan in het water was gevallen door de aardse jongen. Als ik een weekje eerder was geweest dan was hij waarschijnlijk nog niet eens bij haar in de buurt geweest en dan liep ik daar nu naast haar. Misschien kon ik haar dan zelfs over een paar dagen al meenemen. Helaas.
Ik moest een nieuw plan hebben en hoewel bepaalde plannetjes al door mijn hoofd spookten, was er nog niets compleets uit gerold. Het was in ieder geval goed dat ze haar hart openstelde, al was het niet naar mij, want ze werd hoe dan ook minder sterk en alert. Plus het feit dat Draco nu een pion was geworden in dit spel, want we konden hem nu makkelijk tegen haar gebruiken.
Dan kwam er nog bij dat ze haar krachten niet onder controle leek te hebben. Misschien maakte dat haar minder krachtig, maar aan de andere kant kon dat ook juist betekenen dat ze me met een beweging van de aardbodem kon vegen. Het was allemaal veel te onduidelijk om een besluit te kunnen nemen. Daarom moest ik waarschijnlijk nog even een tijdje afwachten en observeren. Ondertussen wat beter bevriend en vertrouwd raken met Winter en misschien, om het allemaal overtuigender te maken, ook wel met Draco. Dat ging waarschijnlijk al net zo moeilijk worden want zelfs nu voelde ik de hatelijke blikken van zijn vrienden op me branden. Ik had beter na moeten denken alvorens hem gewoonweg maar tegen me in het harnas te jagen.
Nog nooit waren mijn plannen zo drastische in het water gelopen. Normaal gesproken voerde ik alles zonder problemen uit en kwam alles binnen de geplande tijd op zijn pootjes terecht. Maar ik had niet voor niets een hekel aan de aarde en de bewoners ervan. Het waren stuk voor stuk bemoeizuchtige en opvliegende wezens die dachten dat ze alles beter wisten en overal boven stonden. De plannen van mijn vader om de mensheid uit te roeien zodat de aarde van hem zou worden, en de zielen daar wel moesten ronddolen vanwege ruimtegebrek in The Lost Lands, was voor mij een heerlijk vooruitzicht. Dan werden ze eens met hun neuzen op de feiten gedrukt, aangezien geen van hen ook maar een flauw benul had van ons bestaan. Zelfs Winter was een sprookje, een legende, een bedverhaaltje. Maar ze stond hier tussen hen in, was overduidelijk qua uiterlijk wel een sprookje, maar haar verhaal niet. Haar verhaal zou ook nooit een happy ending kennen, want zij zou bekend staan als degene die de aarde had vernietigd. Waarschijnlijk zou ze door hogere hand ter dood worden veroordeeld. Een grijns kwam rond mijn lippen als ik daar aan dacht. Ik zou genieten van het moment waarop ik het leven uit die felle ogen zag verdwijnen.
Ik moest een nieuw plan hebben en hoewel bepaalde plannetjes al door mijn hoofd spookten, was er nog niets compleets uit gerold. Het was in ieder geval goed dat ze haar hart openstelde, al was het niet naar mij, want ze werd hoe dan ook minder sterk en alert. Plus het feit dat Draco nu een pion was geworden in dit spel, want we konden hem nu makkelijk tegen haar gebruiken.
Dan kwam er nog bij dat ze haar krachten niet onder controle leek te hebben. Misschien maakte dat haar minder krachtig, maar aan de andere kant kon dat ook juist betekenen dat ze me met een beweging van de aardbodem kon vegen. Het was allemaal veel te onduidelijk om een besluit te kunnen nemen. Daarom moest ik waarschijnlijk nog even een tijdje afwachten en observeren. Ondertussen wat beter bevriend en vertrouwd raken met Winter en misschien, om het allemaal overtuigender te maken, ook wel met Draco. Dat ging waarschijnlijk al net zo moeilijk worden want zelfs nu voelde ik de hatelijke blikken van zijn vrienden op me branden. Ik had beter na moeten denken alvorens hem gewoonweg maar tegen me in het harnas te jagen.
Nog nooit waren mijn plannen zo drastische in het water gelopen. Normaal gesproken voerde ik alles zonder problemen uit en kwam alles binnen de geplande tijd op zijn pootjes terecht. Maar ik had niet voor niets een hekel aan de aarde en de bewoners ervan. Het waren stuk voor stuk bemoeizuchtige en opvliegende wezens die dachten dat ze alles beter wisten en overal boven stonden. De plannen van mijn vader om de mensheid uit te roeien zodat de aarde van hem zou worden, en de zielen daar wel moesten ronddolen vanwege ruimtegebrek in The Lost Lands, was voor mij een heerlijk vooruitzicht. Dan werden ze eens met hun neuzen op de feiten gedrukt, aangezien geen van hen ook maar een flauw benul had van ons bestaan. Zelfs Winter was een sprookje, een legende, een bedverhaaltje. Maar ze stond hier tussen hen in, was overduidelijk qua uiterlijk wel een sprookje, maar haar verhaal niet. Haar verhaal zou ook nooit een happy ending kennen, want zij zou bekend staan als degene die de aarde had vernietigd. Waarschijnlijk zou ze door hogere hand ter dood worden veroordeeld. Een grijns kwam rond mijn lippen als ik daar aan dacht. Ik zou genieten van het moment waarop ik het leven uit die felle ogen zag verdwijnen.
Super super super bedankt van gisteren hihi ^^ Love you guys xoxo
Reageer (10)
woow hij is echt evil. ik had verwacht dat hij verliefd op haar zou worden ofzo maar nee dus! wat een klootzak. maarja, snel verder <3
1 decennium geledenomg, ik ben sinds gister terug van kamp en heb nu alles gelezen! Zo mooi geschreven, snel verder pleaaasseeee <3
1 decennium geledensnel verder!
1 decennium geledenSnelverder!
1 decennium geledenFantastisch verhaal! Je schrijft echt super en de manier op je schrijft, laat ons vragen om meer. Ik hoop ook daarom dat je snel verder gaat, want het is een heel erg leuk verhaal!
1 decennium geleden