H. 1 - Cesmae

We staan allemaal in de rij en ik hoop met heel mijn hart dat ik niet gekozen word. Mijn ouders hebben ervoor gezorgd dat ik een goede kans maak gekozen te worden, en careers hebben nog weer extra veel kans. Iedereen behalve ik, smeek ik. Wie dan ook.
Celice, mijn zus, staat naast me en kijkt me aan. Ze geeft een kneepje in mijn hand en glimlacht. Ze hoopt dat ik gekozen word. Het zou een eer zijn voor onze familie. Het is een van mijn laatste jaren, als ik nu niet gekozen word zou het allemaal weggegooid geld zijn. Mijn training, de moeite... Allemaal voor niks.
De vreselijke man op het podium loopt met een enorme glimlach naar voren, naar de twee glazen ballen.
'Dames eerst,' grimast hij. Laat het Celice zijn, smeek ik. Met perfecte poppengezichtje en lange blonde haren. Je zou een speld kunnen horen vallen en ik heb het gevoel dat iedereen gekozen wil worden behalve ik.
'Cesmae Witherskreech,' hoor ik hem zeggen. Ik bijt keihard op mijn lip. Daar gaan we. Celice omhelst me enthousiast en ik word naar voren geroepen. Geen vrijwilligers. Iedereen weet dat ik moet gaan. Hoe veel het betekend. Behalve ik.
Ik word naar voren gebracht, naar de blije man met zijn vreselijk grijns en doe mijn best blij te lijken en te glimlachen. Ik heb het gevoel dat het vreselijk mislukt. Daarna word ik naar een stoel gedirigeerd.
De mannelijke kandidaat wordt voorgelezen. Vele vrijwilligers deze keer, wel zestien. Er wordt er één gekozen. Ornath Jumblethorn, hij zit in mijn trainingsgroep. Goed is hij zeker, dodelijk, slim en sluw. Dat kan nog eens lastig worden.
We worden naar binnen gebracht nadat vele mensen ons feliciteren. Ik plof neer op een grote pluchen stoel en denk na over het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk nog maar twee weken te leven heb. Yeah.