Three.

"Ja Dylan. Dat is een goede vriend van ons" glimlachte ik blij, eindelijk dacht ik de slimste te zijn. Zayn stond langzaam op en deelde mee dat hij moest gaan. Niet veel later bleven Courtney en ik alleen over in haar kamer, die er erg kleurrijk uit zag. "Ga je morgen naar school?", Courtney nam een andere zitpositie aan en keek me vervolgens vragend aan. "Ik weet het niet.. Daar hebben mijn vader en ik het nog niet over gehad.." antwoordde ik mompelend. Courtney knikte alleen maar. Hoe kon mijn leven in vredesnaam opeens zo'n rare en onverwachte wending krijgen? "Wil je me wat meer inlichten over mijn leven?" probeerde ik voorzichtig. Hoewel mijn vader en ik een aardig sterke band hadden, wist hij niet genoeg om te helpen met herinneringen. Natuurlijk was hij de persoon geweest om de herinneringen thuis op te halen. "Natuurlijk", Courtney zette een gemeende glimlach op haar gezicht en in haar ogen verscheen een twinkeling. Courtney was nu al een halfuur aan het woord en ze verteld naar mijn mening mijn hele levensweg. Bij deze gedachte gniffelde ik zacht. "Je hebt magische vingers als het om een gitaar gaat", ze stopte met praten terwijl ik haar sprakeloos aankeek. "Ik kan.. gitaar spelen?" vroeg ik verbijsterd. Courtney knikte trots en verdween even uit haar kamer. "Hier, deze is van mijn broer", ze drukte een prachtige gitaar in mijn handen en meteen had ik hem juist vast. "Je kan het al heel lang, probeer het!", ze slaakte even een kort gilletje en wachtte geduldig tot ik begon te spelen. Langzaam raakte mijn vingers de akkoorden van de gitaar aan. "Ik kan het echt niet.." mompelde ik en meteen legde ik de gitaar terug. "Kom op, geef niet zo snel op. Zo ken ik je niet, je zet altijd door tot je krijgt wat je wilt" zeurde ze. Zonder het ook maar door te hebben had ik de gitaar weer in mijn handen en weer werd er van me verwacht te spelen. Weer slaakte ik een poging maar meteen verwijderde ik de gitaar van mijn schoot. "Het is zo verschrikkelijk moeilijk Courtney. Ik weet niets meer en elke keer als ik een poging doe om me wat te herinneren verschijnt er een groot, zwart gat" piepte ik. Courtney stond op en nam me in een stevige omhelzing. "Sorry, ik moet ook niet teveel van je verwachten" verontschuldigde ze zich. "Het geeft niet", en ik zette en waterige glimlach op mijn gezicht.

Inmiddels zat ik weer thuis op mijn kamer en had ik mijn maag goed gevuld met een heerlijke maaltijd die mijn vader me had voorgeschoteld. Courtney had me verteld waar ik mijn gitaar altijd plaatste en ik had hem dan ook gemakkelijk onder mijn bed vandaan gevist. Zuchtend nam ik plaats op het venster naast mijn raam met nog steeds de gitaar in mijn hand. Met trillende vingers probeerde ik een deuntje te spelen. Elke keer probeerde ik het op te geven, maar luisterde naar het stemmetje in me dat riep: 'Ga door Star, geef niet op'. Naar mijn gevoel ging dit niet alleen over het bespelen van mijn gitaar..

Wow 18 abo's echt bedankt <3 Ook bedankt voor de reacties