O38. Elisa Romaine

De ochtendzon scheen zacht in mijn gezicht toen ik mijn ogen weer opende.
'Je bent wakker,' Fluisterde Embry zacht en ik merkte dat ik in zijn armen lag. Meteen stond ik op en schudde ik hem van me af. Hij keek me even verbaasd aan maar ik haalde enkel mijn schouders op.
'Cecilia, ik moet naar haar toe. Ze... Mist me waarschijnlijk al,' Ratelde ik. De jongen stond op en pakte mijn handen vast.
'Pas op.' Zijn stem had een vreemde ondertoon en zijn waarschuwing deed me even denken. Waar moest ik voor oppassen? Ik was waarschijnlijk het gevaarlijkste wezen in La Push en omstreken. Van de wereld durfde ik nog net niet te zeggen, aangezien ik nog zeker niet elke plek op aarde had bezocht. En ookal had ik al veel plaatsen gezien, ik was nog nooit iemand gevaarlijker tegen gekomen. En ik knikte. Langzaam klom ik weer naar de grond toe waar Embry mijn pols vast pakte. 'Kom je vanavond naar het strandfeest?' Hij keek me een beetje wanhopig aan.
'Misschien, ik zal er over denken,' Antwoorde ik vaag, voor ik naar huis liep.
De voordeur was open en ik zuchtte geïrriteerd. 'Cecilia, waarom staat de deur open!?' Riep ik. Ik hoorde boven wat gerommel en keek op de klok. Het was vijf uur 's ochtends, iets te vroeg om door het huis te schreeuwen, oeps.
'Even stil, ze slaapt eindelijk weer.' Een jongen met warrig bruin haar kwam op zijn tenen de trap af. Ik herkende hem als Seth en vroeg me af waarom hij hier was.
'En wie ben jij om te bepalen wat ik doe in mijn eigen huis?' fluisterde ik geïrriteerd en ik keek hem vals aan. Misschien kende ik hem pas net, maar ik wist dat we niet de allerbeste vrienden zouden worden zolang hij voor mij probeerde te bepalen wat ik moest doen.
'Ik was hier ten minste bij je zieke zusje terwijl jij tot vijf uur lekker uit was,' kaatste hij vals terug. Ik beet zacht op mijn lip, hij was wel goed.
'Is ze echt ziek? Hoe is het met haar?' vroeg ik bezorgd. Seth legde zijn vinger op zijn lippen.
'Rustig, ze slaapt net weer.'
'Dat zei je net ook al.' Ik zuchtte zacht. 'Kun je gaan?'
'Nee... Dat kan ik niet.' antwoorde hij. Dat was er dus, Cecilia had hem gevraagd om te blijven.
'Wees dan maar rustig.' mompelde ik geïrriteerd en ik sleepte mezelf naar de woonkamer. Op de tafel lag een oude foto van Cece en mij. Kort keek ik naar Seth die de trap weer op liep en ik vroeg me af hoeveel ze hem verteld had. Ik moest maar eens een goed gesprek met haar voeren, en dan vooral over Seth.