05.2

"Wie ben jij?", vroeg ik. "Maakt niet uit, je kan het toch niet meer aan iemand vertellen." De roodharige vrouw keek me speels aan. Ik stapte achteruit. Ze sprong op me af en het leek alsof er een elektrische schok door me heen ging. Iemand trok haar van me af, maar ik durfde me niet te bewegen. "Alyson?", het was Jakes stem. "Alyson, gaat het?" Ik zei niks. Jake tilde me op en droeg me naar huis.

"Wat is er gebeurd?", vroeg Billy. "Die rooie." zei Jake. Jake legde me in bed, maar ik wilde me nog steeds niet bewegen. "Alyson, kom, je moet iets eten en drinken." Ik schudde mijn hoofd. Ik had het gevoel dat alles wat erin ging er direct weer uit zou komen.

Midden in de nacht wilde ik opeens niet meer blijven liggen. Ik trok mijn laarzen aan en liep naar buiten. "Alyson, wat ga je doen?", vroeg Jake slaperig. Hij was vast wakker geworden van het getik van mijn hakken. "Niks." Ik liep naar buiten. "Hey, kleine, kom, doe even rustig." Jake sloeg zijn arm om me heen. "Laat me los!", schreeuwde ik. Ik duwde hem bij me weg en liep woedend het bos in. Ik liet mezelf op de grond vallen. Ik hoorde ver weg iemand mijn naam roepen, maar alles leek ver weg. "Alyson?" Het was Embry. Hij pakte mijn schouder. Ik had het gevoel dat ik uit mijn huid scheurde. Ik vloog Embry aan en hij veranderde ook snel. Hij was veel sneller en sterker dan ik, dus hij had me snel overmeesterd. "Rustig.", hoorde ik zijn stem in mijn hoofd. "What the...", dacht ik. "Wat is dit?"