O36. Elisa Romaine

'Ik moet even weg,' Fluisterde ik met rode wangen. Voor iemand commentaar kon leveren, liep ik al naar buiten toe. De zilte wind sneed meteen in mijn gezicht. Met grote, snelle passen liep ik door naar een stel rotsen aan de rand van het water. Voorzichtig klom ik omhoog terwijl ik vooral niet uit probeerde te glijden. Ik was bijna boven toen ik weg gleed. Ik slaakte een geschrokken kreet. Twee warme handen pakte mijn middel vast en zorgden ervoor dat ik niet twee meter naar beneden viel. Een opgeluchte zucht gleed over mijn lippen.
'Dank je.' Zwak lachte ik naar Embry, die vlak achter me stond. Zijn warme adem in mijn nek deed me rillen dus begon ik snel verder te klimmen. De rest van de klim ging makkelijk maar toch bleef ik zenuwachtig door Embry's aanwezigheid. Hij leek me niet los te laten en het was egoïstisch maar ik wilde ook niet dat hij me los liet. Ik ging zo comfortabel mogelijk zitten en keek uit over de zee. Zo nu en dan kwam er een golf mijn kant op, maar ze raakte me nooit, hetgeen wat me raakte was de kou die ze mee namen. Ik trok mijn benen om en sloeg mijn armen eromheen.
'Heb je het koud?' Vroeg Embry. Bijna was ik vergeten dat hij er was, maar ik had toch heel de tijd zijn aanwezigheid gemerkt. Kort knikte ik. Embry stond op van zijn plek en kwam naast me zitten. Zijn warme huid straalde warmte af die me weer prettiger deed voelen. Ik was me meer dan bewust van zijn nabijheid. Hij raakte me niet aan, maar hij was voor mij dichtbij genoeg om zijn langzame ademhaling te horen. De zon, die ondertussen langzaam onder ging, zorgde voor een mooie gloed op zijn gezicht. Toen ik wederom rilde zag Embry dit als een teken dat hij dichterbij moest komen zitten. Hij trok zijn shirt ook uit en legde deze op mijn schouders.
'Heb jij het nu niet koud?' Hij schudde zijn hoofd en van de spanning vergat ik even dat ik hem op afstand moest houden. Langzaam legde ik mijn hoofd op zijn borst en ik stond hem toe zijn arm om me heen te leggen. Misschien was dit allemaal nog niet zo erg. Voor even vergat ik alles om me heen. Het was alleen Embry en ik, en de prachtige zonsondergang vlak voor ons.