I never meant to hurt you - Part 2

Percy hield van regels. Gedeeltelijk zat het gewoon in zijn natuur dat hij graag iets wilde hebben om op terug te vallen als het allemaal wat te ingewikkeld werd, maar grotendeels was dit ook een aangeleerde voorkeur. Percy was erg leergierig aangelegd en als een spons zoog hij alle informatie in zich op die hij in handen kreeg. Dat was niet anders toen hij peuter was, en de regels zo ongeveer het enige waren wat hij te horen kreeg. In zekere zin waren de regels zijn vrienden, want ze waren er altijd en hoewel het misschien niet het meest interessante spel was, kon hij ze herhalen wanneer hij maar wilde. Soms was het de enige manier om de verveling of de angst te verdrijven.
      Tijdens de oorlog was het bovendien vaak zeer letterlijk van levensbelang dat hij zich hield aan wat zijn moeder hem voorschreef. Ze zaten in een safehouse en over het algemeen waren hun dagen erg monotoon, maar af en toe was er opeens iets dat ervoor zorgde dat de hele familie zo snel mogelijk naar de schuilkelder moest, die verborgen zat achter een kast. Dan kregen ze altijd allemaal een snoepje en moesten ze heel stil zijn. Op die momenten zat Percy gewoon op het houten bankje en zoog op zijn lolly, zonder zich af te vragen waarom hij geen woord mocht zeggen. Later pas, toen hij ouder was en alles in een nieuw licht zag, besefte hij dat er waarschijnlijk Death Eaters hun safehouse waren binnengedrongen en dat het hen allemaal fataal had kunnen worden als een van de kinderen op dat moment ook maar een heel klein beetje te hard had gefluisterd. De regels hadden zijn leven gered, en dat wekte alleen nog maar een dieper respect in hem.
      Daarom wees hij zijn jongere en soms ook zijn oudere broers zelfs toen ze allang weer in de Burrow woonden nog vaak op dingen die ze verkeerd deden. Dat werd nooit gewaardeerd en ze noemden hem meestal een spelbederver of bangerik, maar dat was niet wat hij wilde. Hij wilde ze alleen maar helpen en raakte gefrustreerd als ze dat niet begrepen. Tegen de tijd dat hij had geleerd zich in anderen te verplaatsen en hij begreep dat ze het niet leuk vonden als hij op dingen bleef hameren die ze wel wisten maar bereidwillig negeerden, was het corrigeren al een soort gewoonte geworden. Hij probeerde die niet te breken omdat het veilig was; hij kon zijn onzekerheden verbergen achter het masker van de saaie, brave Percy. Hij wist niet wie hij anders moest zijn.
      Dat was ook wat Percy zo geweldig vond aan Hogwarts; het was heel duidelijk wat wel en niet mocht. Er was geen grijs gebied, en dat maakte hem wat zekerder van zijn stuk wanneer hij iemand vertelde dat hij iets niet mocht doen. Thuis waren er natuurlijk ook wel regels, zoals niet met je mond open kauwen of om half tien moet het licht uit, maar die stonden nergens opgeschreven, het was niet duidelijk wat er gebeurde als je ze brak en er waren te vaak uitzonderingen. Op Hogwarts was er een heel duidelijke lijst met schoolwetten die weinig aan de verbeelding overliet, zwart op wit. Percy kende hem binnen zijn eerste week al uit zijn hoofd.
      Anderen deden nooit zo veel moeite om te weten te komen wat ze allemaal mochten en wat juist niet. Zij begrepen hem niet, maar hij hen net zo min. Regels waren er tenslotte met een reden; ze waren niet opgesteld om plezier te bederven, maar juist om te zorgen dat alles goed ging en dat iedereen veilig was. Regels waren belangrijk.
      Toen Fred en George in hun tweede jaar stinkbommen onder het bureau van Professor Binns hadden laten afgaan en Percy hierover hoorde, wist hij wat hij zou moeten doen. Hij wilde het niet, maar hij had geen andere keuze, want het hoorde zo. Hij bleef heel lang aarzelen voor het kantoortje van McGonagall, maar uiteindelijk ging hij toch naar binnen.
      “Professor?”
      “Ja, meneer Weasley?”
      “Ik moet u iets vertellen. Het betreft twee van mijn broers.”
      Toen Fred en George erachter kwamen wie hen had verklikt werden ze kwaad en schreeuwden hem allerlei dingen achterna. Hij hield zich sterk, maar zodra hij op zijn slaapzaal was brak hij en begon oncontroleerbaar te snikken. Hij wilde niet dat ze hem haatten. Hij wilde dat ze hem mochten. Hij wilde hen laten weten dat hij om hen gaf, zelfs al schenen ze overtuigd te zijn dat hij een hart van steen moest hebben. Maar dat kon hij niet gewoon zeggen, want ze zouden hem alleen maar uitlachen. De enige manier die hij kon verzinnen om duidelijk te maken dat hij zich voortdurend zorgen om hen maakte, was door ze te beschermen - zo nodig zelfs tegen zichzelf, zelfs als ze daardoor een hekel aan hem zouden krijgen. Hij zou alleen willen dat ze dat begrepen.