Eighty-one.

“Nialler!” roep ik vrolijk, terwijl ik op hem af storm en hem in een knuffel trek. “I want to show you something.” zegt hij. Ik knik en volg hem. Hij rolt richting een fitness kamer met een bak ballen in het midden. Hij zoekt een bal uit die in zijn hand past. Met zijn goede hand legt hij hem in zijn slechte hand. Langzaam, stukje bij beetje, klemmen zijn vingers om de bal heen. Met open mond volg ik hoe zijn voingers hun greep steeds meer verstrakken. Zodra hij de bal vast heeft glijd zijn blik van de bal naar mij. Een hoopvolle grijns ontstaat om zijn lippen. Opnieuw trek ik hem in een knuffel. “I knew it. I knew you could do this! This is the start of a new beginning!” fluister ik in zijn oor. Hij knikt. “And Hazz?” hij wurmt zich uit mij greep en kijkt me vragend aan. “Yeah?” ik laat mijn hand op zijn schouder liggen. “Is it okay if Ellis joins us to house?” vraagt hij dan. “Sure.” knik ik, niet geheel vrijwillig. Op een één of andere manier staart Ellis me altijd aan als ik binnenkom, als ik Niall omhels en zoen. Alles wat ik doe, en dat voelt nou eenmaal niet prettig. Maar als Niall het wil vind ik het best. We gaan terug naar de wachtkamer en halen Ellis op. Met Niall en Ellis op de achterbank rijd ik naar huis. We hadden afgesproken om vanavond met iedereen uit eten te gaan, omdat het alweer twee week geleden was dat Niall begon aan het revalidatieprogramma. Ook Eleanor, Daniëlle en Abby zouden er zijn. Maar ze zouden het vast niet erg vinden als er nog iemand mee kwam. Niall in ieder geval niet. Als ik voor de Nando’s stop zie ik Ellis vragend om zich heen kijken. “We’re going to have dinner inhere.” verklaar ik. Vragend kijkt hij nu naar Niall, die bevestigend knikt. “I don’t know... Don’t you guys mind?” vraagt hij onzeker. Beide schudden we ons hoofd. “Sure?” weer knikken we. Ik zet voor hun allebei de rolstoel klaar en met z’n drieën gaan we naar binnen, waar de rest ons al vrolijk op zit te wachten.