003 - Melissa Wakefield

Er waren inmiddels een paar dagen voorbij, en er had nog steeds niemand gebelt. Al een paar dagen wachtte ik op dat ene telefoontje, waarmee ik mijn vakantiebaantje zo krijgen. Ik stond op het balkon, ik leunde op de rand, en tuurde de stad in. Ons balkon keek precies uit op de stad. Altijd als ik verdrietig was, of gewoon wou nadenken dan was ik op het balkon. Ik besloot om naar de supermarkt te gaan, om te kijken of iemand daar misschien wat had opgehangen. Ik ging weer naar mijn kamer, pakte mijn tas, en ging naar beneden. 'Ik ga nog even in de supermarkt kijken hoor!' zei ik tegen mijn moeder, terwijl ik een appel pakte.

Toen ik in de supermarkt aankwam, had ik best wel dorst gekregen. Ik ging door de poortjes naar binnen, en pakte een mandje. Ik pakte een reep chocola, en een flesje ice tea, en liep naar de kassa. 'Dan wordt het 3,75 alsjeblieft' zei de cassiere die niet heel veel ouder dan mij was met een arrogante blik. Ik gaf haar het geld, en liep bij de kassa weg. Ik opende de verpakking van de chocola , en brak er een reepje af. Ik stopte het in mijn mond, en beet er een stukje af. Terwijl ik naar het memobord liep nam ik nog een hap. Ik stikte bijna in mijn chocola toen ik bij het bord aan kwam. Mijn briefje was weg. Hij hing er niet meer.. Ik keek nog een keer goed, of iemand er misschien iets overheen had geplakt, maar ik kon het nergens vinden. 'Heh?' zei ik tegen mezelf, en keek naar de grond, of hij misschien was gevallen. Hij was echt weg. Ik dacht maar aan een ding. Iemand had hem weggegooid, of iemand had hem mee genomen.

Zo snel als ik kon fietste ik naar huis. Ik parkeerde mijn fiets in de garage, en deed mijn schoenen uit. 'Mam, dit geloof je nooit!' schreeuwde ik enthousiast door het huis, terwijl ik mijn tas op de grond gooide. 'Wat? Is er iemand dood?' 'Nee mam, mijn briefje is weg, hij hangt niet meer op het bord!' zei ik nog enthousiaster dan net. 'Doe eerst eens even rustig Melissa..' Ze had gelijk, ik zuchtte, en ik maakte een rustgevende beweging met mijn armen. 'Mijn briefje, hij hangt niet meer in de supermarkt. Dus of hij is gestolen, en weggegooid, of iemand heeft mijn briefje meegeno-' Op dat moment ging de telefoon. 'Snel, ga kijken of het voor jou is!' zei mijn moeder, en ik liep haastend naar de telefoon.