O33. Cecilia Romaine

'Klaar,' Zei Elisa zacht.
Ik zei niets toen ik opstond en naar de deur van de toiletten liep. Ik draaide me om en glimlachte lichtjes naar Elisa. ‘Dan ga ik maar weer, veel plezier met…’ Ik twijfelde even en zuchtte toen. ‘Je nieuwe vrienden.’
Elisa glimlachte en knikte. ‘Tot vanavond.’
Ik knikte langzaam en duwde de deur open, langzaam liep ik het café uit, de starende blikken van de groep negerend. Ik ademde diep in toen ik buiten kwam, ik had niet opgemerkt dat ik mijn adem in had gehouden, net zo min als ik het brandende gevoel in mijn ogen had opgemerkt. Ik besefte me dat het mijn ingehouden tranen waren, tranen die waren veroorzaakt door een paar simpele opmerkingen, waarvan de jongens die ze hadden gemaakt waarschijnlijk niet eens wisten wat voor een effect ze hadden.
Ik negeerde de tranen die ongecontroleerd over mijn wangen stroomden en probeerde me op de omgeving te concentreren, hoewel ik anders had beweerd tegen Seth kende ik de weg hier nog steeds niet en had ik geen idee waar ik heen moest. Geïrriteerd schopte ik tegen een blikje en sloeg gefrustreerd met mijn vuisten tegen een boom. Ik negeerde de pijn, sloeg mijn frustratie eruit en liet me uiteindelijk langs de boom naar beneden zakken. Ik liet mijn hoofd naar achteren vallen zodat het tegen het zachte mos dat de gehele boom bedekte aanleunde en sloot mijn ogen met een vermoeide zucht.
Ik was tot nu toe nog nooit zo blij geweest om iemands stem te horen anders dan Elisa, mijn zus was jarenlang mijn enige steun geweest, nog belangrijker, ze was de enige geweest waar ik van kon houden zonder problemen. Bij Elisa hoefde ik niet elk moment van de dag bang te zijn dat doordat ik van haar hield en niet zonder haar zou kunnen ze van me af zou worden gepakt. Ze was het enige waar ik zeker van kon zijn, en hoewel ik door de jaren heen het niet altijd had laten merken, had ik geen idee wat ik zou moeten doen zonder haar.
Maar de stem die mijn ogen deed openvliegen was niet van Elisa, het was de stem van Seth. Hij riep bezorgd mijn naam en ik hoorde zijn voetstappen sneller worden, totdat hij uiteindelijk voor mij stopte en op zijn knieën voor me neerviel. ‘Cecilia? Wat doe je hier?’ Bezorgd bekeek hij me snel, om er zeker van te zijn dat behalve mijn ingepakte been er niks mis met me was. ‘Wat is er aan de hand?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Er is niks, maak je maar geen zorgen,’ zei ik, maar ik hoorde hoe onovertuigend de woorden klonken.
Het was onderhand gaan regenen, waardoor de strengen haar aan mijn voorhoofd plakten. Seth streek het haar voorzichtig uit mijn gezicht en schudde eigenwijs zijn hoofd. ‘Ik neem je mee naar huis, je kan hier niet blijven zitten, je vriest nog dood!’
Ik wou hem zeggen dat het niets uitmaakte, omdat ik toch niet dood zou gaan, maar besloot met mijn gezond verstand om dat niet te doen. In plaats daarvan stribbelde ik niet tegen toen Seth me voorzichtig optilde en naar huis begon te lopen.
De stilte was fijn en hielp me om mijn hoofd leeg te maken, ik legde mijn hoofd met een zucht op Seths warme borstkas. Ik had Seth nodig, of ik het nou wilde of niet. Dat was de waarheid, hoewel ik het liever niet toegaf.