O32. Elisa Romaine

'Kom, ik heb het verband bij me.' Ik trok mijn zusje mee de toiletten van het café in. Eenmaal daar viste ik het verband uit de kleine tas die ik bij me had en liet het trots aan haar zien.
'Doe het nou maar gewoon om mijn been.' Zuchtte Cecilia en ik lachte zacht. Toen keek ik geconcentreerd naar het been van mijn zusje terwijl ik zo voorzichtig mogelijk haar broek omhoog rolde. Haar gezicht vertrok van de pijn, maar ze vermande zichzelf snel genoeg. De wond op haar been leek heftig en deed me walgen. De groene kleur van haar bloed was door het licht van de TL-buizen nog neonachtiger en haar broek had een stel blauwe vlekken op haar been en wond gemaakt. Ontsmetten was desondanks niet nodig dus begon ik maar gewoon de ergste delen van het bloed buiten de wond om te verwijderen. De rest had ze nodig om te genezen.
Buiten de toiletten hoorde ik wat flauwe opmerkingen, eerst eentje van Paul; 'Nou jongens, blijkbaar hebben ze een stel goede ouders.' Paul lachte, maar kreeg volgens mij een klap van iemand. De tweede opmerking, van Jared, was nog pijnlijker dan de eerste over onze overleden ouders; 'Jullie worden familie!' Natuurlijk, de opmerking zelf was niet slecht, maar alle conclusies die er in zaten waren wel slecht. Eén, dat we allebei met een van de jongens zouden trouwen. Twee, dat we dus ook hun zouden zoenen. En dat betekende een doodvonnis voor beide jongens, of in ieder geval Embry, voor zover ik wist.
Cecilia keek me even aan. Uit haar blik bleek dat ze het ook gehoord had. Ik zuchtte zacht en begon Cecilia's been voorzichtig in te pakken met het verband gemaakt van speciale planten en soorten katoen. Ik had altijd wat bij me maar blijkbaar was de rest ergens in huis verdwenen, of misschien was het gewoon op. Ik wist het niet en dat irriteerde me. Ik kon er niet tegen als ik iets niet wist. Voorzichtig zette ik het verband vast en deed ik de broekspijp van mijn zus naar beneden.
'Klaar,' Zei ik zacht.