O31. Cecilia Romaine

‘Elisa,’ glimlachte ik, een snelle blik werpend op de groep die binnen aan het tafeltje zaten waar Elisa vandaan was gekomen. ‘Heb je het?’
Elisa knikte, waardoor ik een opgeluchte zucht slaakte. ‘Wie is dat?’ vroeg ze met een knikje naar Seth, die had geweigerd me alleen verder te laten lopen.
Ik voelde mijn wangen warm worden en bestudeerde mijn schoenen. ‘Seth, hij was… Bezorgd of ik wel veilig aan zou komen.’
Ik zag dat Elisa me berekenend aankeek en toen haar hoofd schudde. ‘Laat ook maar,’ besloot ze en pakte mijn bovenarm vast en trok me rustig het café in. ‘Laten we naar de toiletten gaan.’
Ik wierp een blik op het gezelschap in het café, dat Seth enthousiast begroette. ‘Wie is dat?’ Ik knikte naar een jongen die ongegeneerd onze kant op staarde, met een blik die identiek was aan die van Seth als hij mij aankeek.
Ik grinnikte zachtjes toen Elisa rood aanliep en een naam mompelde waar ik niet veel uit kon maken. ‘Je bent toch niet onze afspraak vergeten hè?’ vroeg ik haar verwijtend, toen ik de dromerige blik in haar ogen herkende.
Elisa draaide zich met een ruk om en even was de vriendelijke en vrolijke Elisa die ik kende verdwenen. ‘Natuurlijk niet! Jij ook niet, of wel soms? Die Seth van je staart je wel erg uitgebreid aan.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Daar ben ik mee bezig, het is alleen nogal moeilijk hem kwijt te raken.’
Elisa knikte en glimlachte toen weer, de donkere uitdrukking op haar gezicht was verdween. ‘Kom ik heb het verband bij me.’ Ze klopte als verduidelijking op haar tas en trok me de toiletten in.