The wolf in my...

een dag uit het leven van...
Hoi, mijn naam is Tiara. Niemand vindt mij aardig en ik vindt niemand aardig. En aangezien ik niemand niet ken... Zelfs mijn ouders niet, ze slaan me toch de hele tijd. Het vreemde is dat zij nog niet verdwenen zijn. Ik weet niet hoe het komt, maar toch heb ik steeds het gevoel dat ik het was. Die nacht dat ze verdwijnen, droom ik dat. Een nachtmerrie eerste klasse, als je het mij vraagt. Dan ben ik een wolf en die mensen worden gewoon door mij aan stukken gescheurd. En dan blijken ze de volgende dag verdwenen te zijn...
zullen we anders eens in een dag van mijn leven kijken?
Gefrustreerd luister ik naar de saaie les van Meneer Wiggel. Die gast is nog dommer dan ik! En dat wil wat zeggen! Het is nu al de derde keer dat hij die theorie uitlegd. En ik snap het eigenlijk nog steeds niet.
Eindelijk gaat de verlossende bel die ons bevrijdt van de marteling van meneer Wiggel. Opgelucht grijpt iedereen naar zijn rugzak en doet de boeken, die al bijna helemaal volgekribbeld waren, weg. "Oefen goed, jongens! Morgen overhoring." Plots steekt Lena, de grootste huppel van de klas haar vinger in de lucht. "Gaan we daarna eens iets anders doen?" zeurt ze. "Ik zou eens willen weten wat je voor de rest van het jaar kan verzinnen. Niet veel zo te zien, het is al bijna 6 maand aan een stuk het zelfde." Omdat ze populair is, lacht iedereen, behalve ik. Maar iedereen weet dat ze totaal niet grappig is. Ze ziet fat ik niet lach en stapt op me af. Ik ben bang voor noag een verdwijning...