O28. Elisa Romaine

28 Maart 2008

Aan de andere kant van de lijn maakte Cecilia een verontwaardigd geluidje. 'Waar ben je?' Het klonk bijna als een verwijt zoals ze het zei, maar ik kon het haar moeilijk kwalijk nemen.
'In een café vlak bij het strand,' Zei ik en ik probeerde niet op de nieuwsgierige blikken van Kim en de jongens te letten. Hoewel ze allemaal nog aan onze tafel zaten konden ze me vanaf daar in de gaten houden, en dat deden ze dan ook graag. 
'Welk café?' Vroeg Cecilia en ik hoorde dat ze naar de deur onderweg was. 
'Zomerbaai,' Ik walgde eerlijk gezegd van die naam, het was de meest afgezaagde, nietszeggende en vage naam ooit. Maar wie was ik om daar over te oordelen?
Ondertussen hoorde ik Cecilia een poging doen haar jas aan te doen. 'Ik kom er nu aan.' 
'Nee, wacht Cece, ik kom wel naar jou toe. En het spijt me verschrikkelijk dat ik er niet op heb gerekend dat er misschien iemand door de achterdeur zou komen. Maar ik kom er meteen aan, echt!' Ratelde ik snel. Ik wilde niet dat Cecilia gewond naar buiten zou gaan, wie weet zou iemand vragen stellen. Of misschien zou ze zichzelf alleen maar meer bezeren!
'Ik pas heus wel op en ik kan altijd zeggen dat de vlek komt doordat ik in het gras ben gevallen. Verklaart meteen waarom ik mank loop.' Cecilia was even koppig als altijd want zelfs voor ik er tegen in kon gaan hing ze op. 
'Wie was dat?' Vroeg Jared en hij keek me met grote ogen aan toen ik terug kwam wandelen. Ik haalde onverschillig mijn schouder op.
'Mijn zusje, ze moest iets hebben, dus ze komt het zo halen.' De jongens wisselden een veel betekenende blik met elkaar uit. Het was bijna alsof of ze wisten dat ik iets verzweeg. Ze gingen er niet verder op in en ik zuchtte zacht van opluchting. 
'Ik moet gaan, ik denk dat ik naar mijn zusje ga.' Ik stond op maar Kim trok me weer terug op mijn plek. Met haar vriendelijke bruine ogen doorboorde ze mijn blauwe en ik bleef geïrriteerd zitten. 
'Je zal haar mislopen en dat is alleen maar onhandig,' Zei Paul wijs, of eerder, betweterig. En toch sloop er een glimlach op mijn gezicht. Deze mensen waren precies de types met wie ik om wilde gaan. Vriendelijk, grappig, raar en tegelijk vreselijk normaal. En ze vroegen vooral niet door, dat was nog het grootste voordeel van hun persoonlijkheden. 
Ze gingen weer rustig verder met hun gesprek over een of andere film en ik lachte vriendelijk terwijl ik hoopte dat Cecilia zich niet in de nesten zou werken.
'Elisa, ik vroeg of jij die ook gezien heb, hij was gisteren op televisie?' Drong Jared aan en ik trok een wenkbrauw op. 'Cursed? Die film?' Lichtte hij toen. Ik schudde mijn hoofd.
'Moet je wel kijken, geweldige film!' Riep Kim enthousiast. Ze grijnsde breed terwijl heel het café haar kant op keek. Vlug keek ik weer even naar de deur, op zoek naar Cecilia, maar ze liet duidelijk op zich wachten. Nou ja, ze liep vast niet in zeven sloten tegelijk.