26. Jake, the weird one

In mei was de bruiloft van mijn moeder. Ik moest nog veel doen, en ik mocht mijn school niet vergeten of verwaarlozen. James bleef die nacht dat hij vrienden werd met mijn moeder slapen, en ging de volgende dag weer weg. Maar toen kwam Jake. Mijn moeder vond hem gelijk al helemaal geweldig, en hij werd ook meteen uitgenodigd voor haar bruiloft.

'Hé, Em!', riep hij. Ik knuffelde hem. Het deed me denken aan de eerste keer dat ik Taylor echt aanraakte: tijdens de knuffel in de gang.
'Hoe is het?'
'Goed. Kan niet beter'.
Hij grinnikte.
'Vergeet het toch. Volgens mij voel je je alleen maar schuldig, dat moet je niet doen. Die Thomas - die moet je de schuld geven'.
Nu grinnikte ik.
'Wil je iets drinken?'
'Graag. Heb je cola of zo?'
'Tuurlijk. Hoe is het in jullie huisje?'
'Gezellig. Alleen is Taylor erg vaak aan het werk, dus zit ik opgescheept met James en zijn vriendjes'
'Pech gehad. Hadden jullie mij er maar niet uit moeten zetten', zei ik sarcastisch. Hij keek me serieus aan.
'Dat zou ik nooit doen. Als ik Taylor was.. Dan zou ik het wel weten'
'Wat bedoel je?'
'Niks. Helemaal niks. Zeg, wat heb jij een ontzettend leuke moeder!'
'Huh?'. Ik gaf hem zijn cola. Hij nam een slok en ging aan de keukentafel zitten, ik nam plaats tegenover hem.
'Leuke moeder', herhaalde hij.
'Oh - ja, dat hoor ik vaker. Nou ja, meestal krijg ik te horen dat ik een leuke zus heb. Haar verloofde denkt ook dat ze twintig is'
'Grappig'
'Als jij dat vind..'
'Doe niet zo down, meisje', zei hij lachend. Ik lachte terug.
'Hoe gaat het met je school?', vroeg hij.
'Hoe weet je dat ik nog op school zit?'
'Van Taylor. Hij is je heus niet vergeten hoor, hij verteld wel eens over jou - en je familie'.
'Oh, dat feestje bij mijn opa en oma zeker?'
'Inderdaad. Klonk erg leuk. Vooral die ooms van je. Ik ben gedumpt door mijn vriendin'.
'Had je die dan?', vroeg ik, nadat ik besefte dat we van onderwerp waren geswitched.
'Ja, Sheilah. Ze was best leuk. Geen hersens, serieus waar de domste ponny die je ooit zult ontmoeten, maar het zag er leuk uit, dan valt deze jongen er voor', zei hij. Hij dronk nog wat. Ik lachte.
'Wat sneu voor je', zei ik met een medelijden-frons op mijn gezicht. Hij knikte pruilend.
'Maar niet getreurd, Em, nu ben ik weer helemaal van jou'.
Ik lachte. Ik besefte me dat ik de humor van Jake had gemist.
'Zeg-', begon ik, maar Jake hoorde me niet eens. Hij keek op zijn mobiel en stond ineens op.
'Wat is er?', vroeg ik.
'Ik moet weg, ik had mijn ma belooft om nog even thee te drinken bij haar. Dat is hier een halfuur vandaan - jij woont op de route. Ik zie je oké?', vroeg hij. Ik knikte. Toen leidde ik hem naar de voordeur.
'Oh, enne, Em.. Ik ben écht helemaal voor jou', zei hij, waarna hij zich plotseling omdraaide en me kuste. Ik verstijfde. En paar seconden - wat wel minuten leken - bleven we staan. Hij verroerde zich niet, ik ook niet.
Toen hij zich weer van me af boog, keek hij me vragend aan.
'Jake - wat dééd je? In godsnaam!'
'Ik help je Taylor te vergeten. En wie wil jou nou niet kussen. Ik moest het toch proberen'. Weer kon ik een lach niet binnenhouden, terwijl ik diep van binnen eigenlijk boos op hem wilde zijn.
'Nou - ga maar naar je moeder en doe haar de groetjes van mij'.
'Vertel me nou niet dat je het niet een héél klein beetje fijn vond!'
'Dag, Jake!'. Ik duwde de deur in zijn gezicht. Lachend liep ik naar de woonkamer en zwaaide nog even naar hem voor het raam. Hij lachte ook. Ik kon zó lachen met die jongen. Het was zelfs niet raar dat hij me zoende. Of nou ja - wel raar natuurlijk, maar niet vriendschapverbrekend.
Al met al was Jake de raarste persoon die ik ooit heb ontmoet.