O26. Elisa Romaine

28 Maart 2008

Het meisje stelde zichzelf voor als Kim, voor ze mijn gezicht schoon begon te boenen. Haar geconcentreerde gezicht was bijna grappig en zorgde er voor dat er een minuscuul glimlachje op mijn gezicht verscheen.
'Waarom is je make-up eigenlijk uitgelopen?' Vroeg ze nieuwsgierig.
'Regen.' Ik rolde met mijn ogen en ik hoorde de twee jongens waar ze mee was lachen.
'Je bent dus nieuw hier?' Het was meer een conclusie dan een vraag, maar het deed mij even argwanend fronsen. 'Wij kunnen perfect zien wanneer het gaat regenen, dat leer je vanzelf ook wel.' Kim schudde met een zucht haar hoofd.
'Ze weten dat je nieuw bent omdat iedereen hier elkaar kent. Stel, je haalt iets uit, wat ik je niet aanraad, dan zal iedereen het binnen een uur weten. Iedereen weet hier alles van elkaar.' Zei ze en ze haalde kort haar schouders op. Toch deed deze laatste zin mijn nekharen recht overeind staan. Het beangstigde me dat iedereen alles wist van elkaar. Geheimen leken er dus niet te bestaan, en dat terwijl het voor Cece en mij zo belangrijk was dat we onze ware aard verborgen hielden.
Kim draaide zich om naar de jongens en keek ze quasi woedend aan. Ze lachten even en eentje kwam naar haar toe. Nee, hij kwam maar mìj toe.
'Ik ben Jared,' Hij stak zijn hand naar me uit en ik nam deze twijfelend aan. 'Leuk je te ontmoeten.'
'Elisa Romaine,' Mompelde ik zacht en hij schudde mijn hand. 'Insgelijks.' De jongen leek lichtelijk verward door mijn stijve reactie, maar bleef desondanks vriendelijk lachen. Hij liet mijn hand los en de andere jongen fluisterde iets in zijn oor, waarna beide jongens het nodig leken te vinden me rustig in zich op te nemen. Kim sloeg Jared corrigerend op zijn arm, maar nadat hij iets in haar oor fluisterde bekeek ze mij ook uitgebreid. Het bloed steeg naar mijn wangen dus ik was opgelucht toen de tweede jongen zijn hand kort opstak naar me.
'Ik ben Paul,' Zei hij vrolijk, toh bleven ze me alledrie rustig bekijken.
'Elisa dus.' Ik lachte daadwerkelijk naar hem, iets wat me eigenlijk verbaasde. Het drietal had plots besloten dat ik niet erg interresant was om te bekijken, dus na nog wat onbeleefd gefluisterd stak Kim haar handen naar me uit.
'Trek in koffie?' Zacht beet ik op mijn onderlip, maar ik knikte toch. Dit groepje had wel iets, en misschien zou ik nog vrienden met ze kunnen worden, als ze stopte met staren in ieder geval, maar dat deden ze al niet meer.