O25. Cecilia Romaine

28 Maart 2008

Natuurlijk had ik geen geluk en stond zodra ik de hoek om liep Seth voor mijn neus, ik vroeg me af waarom hij maar bleef opduiken op de plekken waar ik was en kon het gevoel niet van me afzetten dat hij me achtervolgde. Ik zuchtte en keek hem zo geïrriteerd mogelijk aan. ‘Ik heb hier geen tijd voor.’ mompelde ik.
Seth schudde zijn hoofd en glimlachte lichtjes. ‘Sorry dat ik je blijf…’ Hij twijfelde even. ‘Tegenkomen, maar geef me een kans.’
Voordat ik mijn tegenwerpingen kon opperen schudde hij zijn hoofd.
‘Gewoon als vrienden, niets speciaals.’ probeerde hij.
Ik onderdrukte de neiging om meteen in te stemmen en knikte twijfelend. ‘Oké, morgen na school. Maar verwacht er maar niet te veel van, ik ben niet van mening veranderd.’ Ik sprak de waarheid, ik was niet van mening veranderd, ook al schreeuwde mijn hart om aandacht. Ik gaf wel degelijk om Seth, maar ik moest hem tegen mezelf beschermen, net zoveel als ik mezelf tegen hem beschermde. Ik wou dat ik hem gewoon over de vloek kon vertellen, dat hij het kon begrijpen en me met rust liet.
Maar zo simpel was mijn leven gewoon niet.
Seth glimlachte dankbaar. ‘We zullen zien.’ grinnikte hij blij. ‘Ik zie je morgen.’
Ik knikte afwezig en liep langs hem heen, mijn arm streek tegen de zijne en het verbaasde me hoe warm zijn lichaamstemperatuur was. Het was alsof hij hoge koorts had, maar een blik op zijn gezicht vertelde me dat hij er prima uitzag. Ik schudde mijn hoofd en wou verder lopen toen Seth mijn arm vastpakte en me in een simpele beweging omdraaide. Ik keek hem verbaasd aan en haalde mijn wenkbrauwen op.
Seth haalde onhandig zijn hand door zijn haar en glimlachte, toen werd zijn blik donkerder en veranderde zijn mond in een strakke serieuze streep. ‘Ik hoorde van een vriend dat je in het bos hebt rondgelopen.’ zei hij, zonder me te vertellen wie die vriend wel niet was. ‘Het bos is gevaarlijk, je kan er beter niet alleen ronddwalen, oké?’
Ik knikte en haalde mijn schouders op. ‘Ik denk niet dat er iets in dat bos zit dat me erg zal afschrikken.’ grinnikte ik, terugdenkend aan het rustige bos en de vrolijke vogels.
Seth’s gezicht verstrakte en hij schudde zijn hoofd geïrriteerd. ‘Beloof gewoon dat je daar wegblijft.’
Ik haalde mijn schouders nog eens op en zuchtte. ‘Als je dat wilt, best.’